หนี้รักภรรยาจำเป็น

"อ๊ะ!"

ราชันย์ไม่ปล่อยให้สกุณาต้องรอนานเขาเอื้อมมือเพื่อโน้มใบหน้าของเธอลงมาประกบจูบ สัมผัสแรกที่เขาได้รับมันช่าง "หอมหวาน" ความรู้สึกเหมือนเขาที่กำลังลิ้มรสของลูกอมคาราเมลสูตรพรีเมี่ยม ที่มันช่างทั้งหอมทั้งหวานจนไม่อยากละออกมาสักวินาทีเดียว เรียวลิ้นหนาควานไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็กอย่างบ้าคลั่ง รับรู้ได้ว่าเรียวลิ้นของเธอนั้นกำลังหนีลิ้นหนาของเขา ราชันย์กระหน่ำจูบสกุณาอย่างบ้าคลั่งดั่งคนกระหายน้ำอยู่พักใหญ่ ๆ จนเขาได้ยินเสียงคล้ายคนที่กำลังสำลักจากบุคคลด้านบนราชันย์ถึงได้ค่อย ๆ ผละใบหน้าออกมาและหยุดการกระทำทุกอย่างทันที

"หยุด .. อ๊ะ! .. หยุดทำไมคะ"

"อยากให้ต่อหรอ"

"ค่ะ..คุณราชันย์..ช่วยกอหญ้าด้วย กอหญ้าไม่ไหวแล้ว"

"กอหญ้า?"

เธอเองไม่ได้ตอบอะไรกลับมาได้แต่ส่งสายตาหวานอย่างอ้อนวอนให้ผู้ชายด้านล่างของเธอ ร่างกายที่ร้อนรุ่มดั่งโดนไฟเผาของเธอมันกำลังจะปะทุออกมาให้ได้ เธอมีความต้องการ ต้องการสัมผัสของราชันย์เพื่อมากลบความร้อนรุ่มนั้น ราชันย์กระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะดึงชุดนอนของเธอออกทางด้านบน เหลือแต่ร่างขาว ๆ ที่เปล่าเปลือยกับบราเซียตัวจิ๋วที่ถูกดันขึ้นไปเหนืออกอวบอิ่ม ราชันย์ตวัดตะขอด้านหลังด้วยความชำนาญทำให้บราเซียตัวจิ๋วนั้นหลุดลงมาอย่างง่ายดายเขาดึงมันออกและโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี

"ทำสิ"

"เอ๊ะ?"

"อยากได้แบบไหนก็ทำสิ ฉันจะเป็นผู้ตามที่ดี"

กึก!

"กรี๊ดดดดด"

"เชี้ย!"

/////

"ไม่ต้องเกร็งนะ ถ้าเกร็งเธอจะเจ็บ"

"เจ็บ"

"ฉันรู้ .. แต่จะให้หยุดตอนนี้ฉันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ผ่อนคลายนะคนดี"

///

"ตกลงเรื่องนายพลคือยังไงไอ้ธัน"

ราชันย์ยิงคำถามทันทีที่ธันวาเปิดประตูห้องเข้ามา มือขวาคีบบุหรี่รสชาติโปรดแต่สายตาจับจ้องไปที่นอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ที่เห็นทิวทัศน์ของเมืองอย่างสุดลูกหูลูกตา อัดควันเข้าปอดแรง ๆ ก่อนจะพ่นควันสีขาวพวยพุ่งออกจากปาก อย่างอารมณ์ดี

"มันส่งลูกสาวมาขัดดอกไว้ก่อน เมื่อเช้ามันติดต่อมาแล้ว ว่าขอเวลาสองอาทิตย์"

"สองอาทิตย์?"

"เออ เชื่อได้แค่ไหนไม่รู้..ว่าแต่ลูกสาวนายพล ไม่น่าจะใช่สเปคมึง"

"ไม่ใช่"

"งั้นก็ดีเลย กูจะได้มั่นใจว่ามึงคงยังไม่ทำอะไรเขา หรือว่าเราจะให้เอาไปช่วยทำงานในกาสิโนดีวะ หุ่นแบบนั้นหน้าตาแบบนั้น กูว่าเรียกลูกค้าได้ดีเลย"

"แล้วแต่มึงเลย"

"เออ ๆ วันนี้มึงแปลก ๆ นะเนี่ย ทำไมวะเจอแมวข่วนหน้ามาหรอ"

ราชันย์ที่ได้ยินดังนั้นยกมือขึ้นมาลูบหน้าทันทีที่ธันวาพูดจบ ธันวาที่เห็นอาการแปลก ๆ ของเพื่อนก็อดหัวเราไม่ได้ แปลก วันนี้ไอ้ราชันย์มันแปลกจริง ๆ

"เป็นเอามากนะมึงไอ้ราชันย์ กูแค่เปรียบเปรย ทำไมวะ หรือแม่มาหยาฝากรอยรักไว้ให้มึงอีก"

"มึงเลิกพูดเรื่องมาหยาเหอะ จะจัดการอะไรมึงก็ไปเถอะ เดี๋ยวคืนนี้กูว่าจะไปดูที่บ่อนสักหน่อย"

"เออครับ ๆ แล้ววันนี้จะให้กูไปหิ้วน้องเขาที่คอนโดมึงเลยมั้ย"

"เออ"

ราชันย์ที่ตอบส่ง ๆ ก็ต้องสะดุดคำพูดตัวเองเพราะนึกขึ้นได้ว่าสภาพของสกุณานั้น ถ้าธันวาเข้าไปห้องตอนนี้ไม่น่าจะใช่เรื่องที่ดี

"เดี๋ยวไอ้ธัน พอดีกูลืมว่าวันนี้กูจะออกไปทำธุระที่ไร่มังกร เดี๋ยวไม่มีคนอยู่บริษัท เรื่องลูกนายพล ไว้ พรุ่งนี้กูจะเอาไปส่งที่กาสิโนละกัน"

///

"ไปซื้อยาคุมกินซะ แล้วก็ซื้อเสื้อผ้าดี ๆ มาใส่ซะ พรุ่งนี้จะพาไปทำงานที่กาสิโน แล้วคงรู้นะว่าถ้าเธอกล้าหนีไป พ่อเธอจะเป็นยังไง"

กอหญ้าที่ได้ยินว่ากาสิโนก็เด้งตัวลุกขึ้นทันทีแต่อาการแปลบปลาบที่ท้องน้อยรุนแรงกว่า ทำให้เธอลุกขึ้นมาแต่กลับต้องตัวงอเป็นกุ้งลงไปบนที่นอนดังเดิม เธอหันหน้าไปมองราชันย์ที่ตอนนี้ยืนตัวเปล่าเปลือยอยู่ปลายเตียง ก็ต้องเอามือปิดหน้าทันทีที่เห็นเจ้าโลกตัวใหญ่ที่มีท่าทีว่าจะสงบลงบ้างแล้วแต่ก็ยังชูชันตัวใหญ่เด่นสง่าอยู่ตรงหน้าของเธอ

"ทำเป็นไม่เคย จะเอาอีกสักรอบยังได้นะกอหญ้า มาขัดดอกทั้งทีก็ทำงานให้มันคุ้ม ๆ กับเงินห้าล้านหน่อย เฉพาะค่าตัวเธอเอาทีสองทีคงไม่คิดว่าจะครบห้าล้านไวหรอกนะ"

เขาพ่นคำพูดเหยียดหยามใส่เธอทำให้เธอรู้สึกหน้าชาทันที เธอได้แต่นอนนิ่ง ๆ รับคำดูแคลนจากบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าหนี้ของพ่อ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้พอเธอได้ยินเสียงราชันย์เดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้เธอค่อย ๆ พยุงตัวขึ้นมาเอื้อมมือหยิบเงินที่เขาโยนให้แล้วค่อย ๆ ก้าวขาลงจากเตียงเก็บเสื้อยืดตัวโตที่เธอสวมขึ้นมาสวมอย่างทุลักทุเล

หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดคราบน้ำที่ไหลเปอะเปื้อนลงมาตามขาของเธอ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูหลังห้องที่เธอตากชั้นในทิ้งไว้ ก็พบว่ามันยังไม่แห้งดีก่อนที่เธอก็หยิบมันมาสวมอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอเดินไปหากุญแจห้องกับคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงของราชันย์ เมื่อได้มันมาตามแล้วเธอก็ค่อย ๆ เดินออกจากห้องปลายทางคือร้านขายยาซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร้านขายยาอยู่ที่ไหน

เธอเองที่บัดนี้อยู่ในสภาพเสื้อยืดสีขาวตัวโต ด้านในสวมแค่บราเซียกับกางเกงชั้นใน ผมเผ้ารุงรังถูกมัดรวมแบบลวก ๆ กำลังเดินหาร้านยาอยู่นั้นยิ่งตามหาก็ยิ่งไกลจากคอนโดมากขึ้นบรรยากาศรอบตัวก็ยิ่งวังเวงมากขึ้น เธอเดินเข้ามาในซอยที่ไม่ได้มีแสงสว่างมากนักตามคำบอกทางของคนที่เธอเจอเมื่อสักครู่ เธอรู้สึกยิ่งเดินก็ยิ่งเปลี่ยวทำให้เธอตัดสินใจหันหลังเพื่อจะเดินกลับที่เดิม

และก็ต้องตกใจเมื่อด้านหน้าของเธอตอนนี้กลับมีกลุ่มชายฉกรรจ์ สามคนทำหน้าหื่นกระหายจ้องมาที่ร่างกายของเธออย่างปิดไม่มิด ซึ่งหนึ่งในนั้นคือผู้ชายที่เธอเพิ่งถามทางไปร้านขายยา เธอจำได้ดีและตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าเธอถูกหลอกให้มาในซอยเปลี่ยว กอหญ้าหันซ้ายหันขวาหาลู่ทางหนีแต่ร่างกายก็ไม่อำนวยเท่าไหร่ ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ช่องทางรักมาเป็นระยะปนเปมากับความรู้สึกปวดหน่วงที่ท้องน้อยทำให้เธอทำหน้าเหยเก

ชายคนหนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ทำหน้าหื่นกระหายเดินไล่ต้อนเธอเข้ามา ทำให้เธอค่อย ๆ ถอยหลังไปเรื่อย ๆ อีกสองคนด้านหลังชายฉกรรจ์ก็ค่อย ๆ เดินตามมาอย่างอุกอาจ จนแผ่นหลังของเธอปะทะกับกระเบื้องเย็น ๆ ทำให้กอหญ้าสะดุ้งตัวโยนทันทีฝ่ามือสาก ๆ จากชายฉกรรจ์คนหนึ่งเอื้อมมาลูบไล้ใบหน้าของกอหญ้าอย่างกระหาย ไม่ว่าเธอจะปัดป้องแค่ไหนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลุดพ้นและเมื่อเธอต่อต้านมากยิ่งขึ้นชายอีกสองคนจึงวิ่งกรูมาจับแขนทั้งสองข้างของเธอทันทีที่เธอเริ่มปัดป่ายแรงขึ้น มือหนาของชายฉกรรจ์เริ่มลูบไล้จากใบหน้า ลงมาเรื่อย ๆ

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!"

"เรียกไปก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก ตรงนี้ถิ่นพวกพี่นะน้องสาว"

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!"

ตุ๊บ! ตุ๊บ!

"มาเดินอ่อยผู้ชายอะไรแถวนี้"

"เห้ย! มึงเป็นใครวะ! มายุ่งอะไรเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ"

"ผัว เมีย?"

"เออ! นังนี่มันเมียกู มันอยากสวิงกิ้งแบบเอาทดอร์กูเลยพามันมาจัดสักหน่อย"

"ไม่ยักกะรู้ ว่าเธอเป็นเมียมัน? ..แล้วที่เอากันมาเมื่อกี้ ฉันก็เป็นชู้นะสิ"

.....

#โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนนะคะ
#ซื้อผ่านเว็บจะได้ราคาถูกกว่านะคะ