วิวาห์จองเวร

ค่าเสียหายที่ชดใช้ได้ด้วยเงิน ก็จ้องจ่ายด้วยเงิน

แต่ค่าเสียหายทางความรู้สึกของเธอ ก็มีราคาที่ต้องจ่ายเหมือนกัน

เวรต้องระงับด้วยการจองเวรเท่านั้น!

---

‘คาริสา’ พาตัวเองมายืนอยู่ท่ามกลางดอกกุหลาบสีขาวที่เธอชอบ ชื่นชมบรรยากาศของงานแต่งงานที่โอบล้อมด้วยความรัก อบอวลด้วยความโรแมนติก สูดกลิ่นของความอบอุ่น


ทั้งหมดนี้ควรทำให้เธอยิ้มได้ แต่ไม่เลยสักนิด หัวใจของเธอกำลังทุกข์ระทม


รสชาติของการถูกหักหลังมันขมเสียยิ่งกว่าการกลืนบอระเพ็ด

---

เพล้ง!


สองมือเล็กจับผ้าปูโต๊ะแน่นแล้วสะบัดพรึ่บเพียงครั้งเดียว แจกันดอกไม้นับสิบใบด้านบนก็ร่วงลงมาแตกกระจายเกลื่อนพื้น เธอยืนมองมันแล้วเหยียดยิ้มทั้งน้ำตา...


เดินร้องไห้ตรงไปที่ซุ้มดอกไม้สำหรับถ่ายรูปกับแขก เงยหน้าขึ้นจ้องมองชื่อของเธอกับปัตถ์พงษ์ด้านบนแล้วยิ่งขื่นขม กัดฟันกรอดก่อนจะเอื้อมคว้าผ้าสีขาวด้านข้างซุ้มแล้วกระชากมันออกทันที


ดอกไม้ด้านบนร่วงหล่นลงมาพร้อมกับป้ายชื่อของบ่าวสาว หัวใจสีแดงสองดวงที่คล้องกันอยู่ตรงกลาง หักครึ่งด้วยปลายเท้าที่เธอกระทืบลงไปนับครั้งไม่ถ้วน


คาริสาทำลายทุกอย่างด้วยตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเธอดังสะท้อนอยู่ภายในห้องจัดเลี้ยง เธอกรีดร้องท่ามกลางหมู่ดอกไม้ กวาดสายตามองไปรอบตัวอีกครั้งเพื่อซึมซับและดื่มด่ำกับบรรยากาศแสนสุขที่น่าเศร้า


---

“ทำบ้าอะไรของคุณ”


ปัตถ์พงษ์ถามด้วยความเดือดดาน แต่เธอเดือดยิ่งกว่า


คนมีชนักติดหลังเริ่มกระวนกระวายเมื่อถูกเธอจ้อง ยิ่งเห็นว่าใบหน้าของเธอเปื้อนคราบน้ำตา ยิ่งเลิ่กลั่กเก็บทรงไม่อยู่


“นี่คุณ...”


เพียะ!


“สารเลว”


ปัตถ์พงษ์เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ


“จะไปตายที่ไหนก็ไป”


“พูดอะไรของคุณ เรากำลังจะแต่งงานกันนะคริส”


หน้าไม่อาย ทำไมคนตรงหน้าถึงยังกล้าพูดเรื่องการแต่งงานออกมาเต็มปาก


“ใครจะแต่งก็แต่ง ฉันไม่แต่ง”


“คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ”


“ฉันบ้าแต่ไม่โง่ ถ้าคุณหน้าบางมาก อายแขกที่เชิญมาแล้ว ก็โทรตามอีกะหรี่ที่คุณไปเอากับมันเมื่อกี้มาแต่งแทนฉันก็แล้วกัน แต่งแล้วจะพากันไปลงนรกขุมไหนด้วยกันก็เชิญ ไป๊!”