หลอมรักหัวใจซาตาน

"ที่ผ่านมา เรื่องของเรามันไม่มีความหมายกับคุณกลางเลยใช่ไหมคะ" ปารมีจับแขนชายคนที่เธอรักแน่น วันนี้เธออยากรู้เหลือเกิน ว่าสิ่งที่เธอทำให้เขาทั้งหมด จะอยู่ในใจเขาบ้างรึเปล่า ทำไมเขาถึงไม่ยอมรับฟังความจริงจากปากเธอ ทำไมถึงได้ชอบคิดเองเออเองนัก
"ใช่ มันไม่เคยมีความหมาย อ้อ ไม่ใช่ต้องพูดว่ามันไม่เคยมีคำว่าเราต่างหาก" ร่างสูงยิ้มเยาะไม่เชื่อในท่าทีเสียอกเสียใจของหญิงสาวแม้แต่น้อย
"คุณกลาง ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ คุณไม่เคยรักปาล์มเลยใช่ไหมคะ"
"ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่มีค่าพอให้ฉันรักหรอกปารมี ปล่อยฉัน" สหธรตวาดปารมีอย่างไม่พอใจ มือหนาพยายามผลักร่างบางให้ออกห่าง เพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนกับมารยาหญิงที่เธอหลอกให้เขาตายใจ พอกันทีเขาจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนมาเล่นกบความรู้สึกของเขาอีกแล้ว
ปารมีอึ้งน้ำตายังไหลออกมา เพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่หัวใจได้รับ คำว่าไม่รักของเขา มันแทบจะฆ่าเธอทั้งเป็น ในเมื่อเขาเกลียดเธอมากมายขนาดนี้แล้วทำไมต้องแกล้งทำมาเป็นห่วงหาอาทรเธอ หรือหวังให้เธอเจ็บปวดเล่นๆงั้นเหรอ เธอน่าจะเชื่อที่อาปานบอก ผู้ชายอย่างเขาอยู่สูงเกินที่เธอจะเอื้อมจริงๆ มือบางที่เคยจับแขนเขาแน่นค่อยๆคลายออกอย่างช้าๆ เสียงร้องไห้สะอึกดังขึ้นมาอีกระรอก
"ขอโทษค่ะ ปาล์มขอโทษที่เข้าใจผิด คิดว่าคุณกลางรักปาล์ม ปาล์มขอโทษที่คิดว่าความจริงใจที่ปาล์มมีให้คุณมันจะทำให้คุณรักปาล์ม บ้าง ทั้งหมดมันเป็นความผิดของปาล์มเอง ปาล์มไม่น่าไปรักคนไม่มีหัวใจอย่างคุณเลย" ปารมีทรุดลงไปกองกับพื้น หน้านวลเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มือบางปาดออกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่รู้ทำไมมันไม่ยอมหมดเสียที ไม่มีคำเราตั้งแต่แรก มีแต่เธอที่รักเขา เขาไม่ได้รักเธอจำไว้ปารมี เสียงหวานร้องเตือนตัวเองอย่างร้าวรานใจ
"ปารมี.." สหธรมองสภาพหญิงสาวตรงหน้าอย่างเจ็บปวด ไม่ใช่เขาไม่รักเธอแค่เขาไม่อยากเข้าไปเป็นเพียงตัวเลือกในบรรดาผู้ชายอีกหลายคนของเธอ ไม่รู้ว่านอกจากผู้ชายที่สวนสาธารณะแล้วยังมีผู้ชายคนอื่นอีกหรือเปล่า ยอมเจ็บตอนนี้ยังดีเสียกว่า เขาไม่ยอมโง่ ให้ผู้หญิงหลอกอีกต่อไปแล้ว ใครจะคิดอย่างไรก็ช่าง...เขาตัดใจหันหลังให้แล้วเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังปารมีมองตามอย่างเสียใจและเจ็บปวด ก่อนจะกรีดร้องอย่างสุดจะทนไหว
"ไม่ ! " เสียงหวานกรีดร้องอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะวิ่งตามเขา แต่อารามไม่ได้มองทาง ทำให้หญิงสาวล้มลงตกบันได ร่างบางกลิ้งลงมาจากชั้นบนสุดจนถึง ชั้นสุดท้าย ก่อนที่หัวจะฟาดกับพื้นอย่างแรง สลบแน่นิ่งไปเลย สหธรหันกลับมามองเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้