เด็กขุนเดช

“ทำไมกลับดึก”
น้ำเสียงทุ้มต่ำดังมาจากปลายเตียง หญิงสาวร่างเพรียว สูง 165 เซนติเมตรยืนแข็งทื่ออยู่หน้าประตูห้องนอนตัวเอง
อย่าว่าแต่เสียงเลยที่น่ากลัว แม้แต่สายตาเขาตอนนี้ก็น่ากลัวไม่ต่างกัน ต่อให้ในห้องนอนของเธอจะยังไม่ได้เปิดไฟ แต่รังสีอำมหิตจากนัยน์ตาสีนิลคู่นั้นก็ส่งความรู้สึกมาผ่านเธอ
“คุณขุน มาอยู่ห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“พี่ถามก่อน” คนเอาแต่ใจสวนกลับมาทันที
“เอ่อ…พอดี หนูอยู่ร่วมงานที่คณะ เลยขอพ่อเลี้ยงว่าจะกลับดึก…”
“ขอพ่อเลี้ยง?” ขุนเดชเลิกคิ้วสูง ลุกขึ้นแล้วสาวเท้าไปหากวางน้อยที่ยืนอยู่กับที่ไม่ยอมขยับเข้ามาสักที
“คะ… ค่ะ ขอพ่อเลี้ยงแล้ว” กวางตอบเสียงสั่น
“พี่สั่งไว้ว่ายังไง” คราวนี้ชายหนุ่มลูกเจ้าของบ้านเดินมาจนประชิดเข้ากับร่างเพรียว เขายกมือค้ำหยันกับประตู แล้วโน้มลงมาถามข้างหูด้วยน้ำเสียงสะกดจิตบางอย่าง
“จะไปไหนต้องรายงานคุณขุนตลอดค่ะ” กวางตอบตามที่ได้ตกลงกันไว้ เธอจำได้แม่นยําทุกอย่าง แค่รู้สึกว่าตอนนี้ไม่อยากทำตามแล้วก็เท่านั้น
“แล้วทำตามหรือเปล่า”
“กวางคิดว่าคุณ…”