รัก°เจ็บ​°ลึก​(เพื่อน​พี่ชาย)​

"เฮียครูซ!" เสียงใสของเด็กผู้หญิง​คนหนึ่งดังมาแต่ไกล​ ฮันน่าในวัย​ 15​ ปี​ วิ่งไปหยุดตรงหน้าเพื่อนสนิทพี่ชายตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา 

"ครับ" ครูซมองหน้าคนที่ตนรักเสมือน​น้องสาวแท้​ ๆ​ คนหนึ่ง 

"อาทิตย์หน้า​เฮียจะไปเมืองนอกเหรอคะ" เธอได้ยินวาฟิกซ์​พูดกับพ่อแม่ เรื่องที่ครูซจะไปเรียนต่อเมืองนอก​ 

"หนูรู้แล้วเหรอ" เขาถามเด็กสาวน้ำเสียงอ่อนโยน​ ความจริงเขาตั้งใจจะบอกเธอพรุ่งนี้​ตอนไปส่งที่โรงเรียน​ ทว่าฮันน่าดันมารู้เรื่องเสียก่อน​ เขากลัวเธอเสียใจจึงไม่รู้จะเริ่มต้นบอกยังไง​ ฮันน่าติดเขายิ่งกว่าพี่ชายแท้ ๆ​ อย่างสองคนนั้นอีก​ ครูซคอยปกป้อง​และเอาใจใส่เธอทุกอย่าง​ นั่นเลยทำให้ฮันน่าชอบอยู่กับเขามากกว่าฟลินต์และวาฟิกซ์

"เฮียจะทิ้งหนูไปจริง​ ๆ​ เหรอ" ใบหน้าสวยเศร้าสลด แววตาของเธอวูบไหวอย่างเห็นได้ชัด 

"เฮียไปเรียนเดี๋ยวก็กลับมา" ครูซเลื่อนมือขึ้นไปวางบนหัวหญิงสาวพร้อมกับโยกไปมาด้วยความเอ็นดู ฮันน่าทำหน้ายู่ใส่เพื่อนพี่ชาย แต่ในขณะนั้นเอง..

"อ้าวหนูฮันน่า" แม่ของครูซที่ออกมาจากบ้านเจอลูกชายและหลานสาวเข้าพอดี หญิงวัยกลางคนกำลังจะออกไปทำเล็บกับเพื่อนสนิท นั่นก็คือแม่ของคนตัวเล็กนั่นเอง

"คุณป้าสวัสดีค่ะ" ยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม

"คุยกันต่อเถอะลูก ป้าไปทำธุระแล้ว"

"ฝากบอกคุณแม่ซื้อขนมมาฝากฮันน่าด้วยนะคะ" ครูซยิ้มเอ็นดูคนตัวเล็ก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรมันก็ดูน่ารักไปหมดสำหรับเขา

"ได้จ้า" 

"รักคุณป้าที่สุด"

"รักป้าก็มาเป็นสะใภ้ป้าสิ" หญิงวัยกลางคนแกล้งพูดเล่นกับเด็กสาว แม้ในใจนั้นคิดจริงก็ตาม

"แม่ครับ" ครูซหันไปปรามแม่ตัวเอง เขาคิดกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น แต่หลายครั้งที่แม่เขาเชียร์ฮันน่าออกนอกหน้าจนกลายเป็นเขาที่อึดอัดในบางที

"ไปดีกว่า"

"เฮียครูซ" 

"ว่าไง" เขาสบตาเธอกลับไป ครั้งนี้ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของฮันน่าดูจริงจังกว่าเดิม

"คะ คือว่า" มือเล็กกำชายกระโปรงนักเรียนจนยับยู่ยี่ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะหลับตากลั้นใจพูดในสิ่งที่เก็บไว้มานานให้คนตรงหน้าได้รับรู้ เธอไม่อาจเก็บมันไว้ได้อีกแล้ว

"พูดมาเลย" เขาบอกน้ำเสียงใจดี

"หนูชอบเฮียค่ะ!" สุดท้ายเธอก็พูดมันออกไปจนได้ ฮันน่าก้มมองพื้นดิน เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา ความในใจที่เก็บเอาไว้นาน พอได้พูดไปแล้วมันรู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย หากแต่เธอต้องมากดดันว่าเขาจะรับมันหรือเปล่าแค่นั้นเอง

"...อืม" ครูซเงียบอยู่นานก่อนจะตอบกลับไป​ ทว่าคำตอบของเขามันช่างดูเย็นชาเหลือเกิน ไหนจะสายตาที่ว่างเปล่านั้นอีก ไม่ต่างอะไรกับคำปฏิเสธเลยสักนิด เจ็บยิ่งกว่าเขาตอบกลับมาตรง ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะตอบมาแบบไหน สุดท้ายมันก็คือคำปฏิเสธอยู่ดี เจ็บไม่ต่างกัน

"....." ฮันน่านิ่งไปชั่วขณะ​ เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะครูซเล่นตัดบทมาขนาดนี้แล้ว

"ถ้าไม่มีอะไรสำคัญ.. เฮียขอตัว" ร่างสูงเดินไปขึ้นรถพร้อมกับขับออกไปในทันที เขาไม่แม้สนใจไยดีเธอ ฮันน่ายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาสองข้างแดงก่ำ มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะไหล เหมือนเธอพลาดที่มาสารภาพ ราวกับว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้รับความอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้ 

"หนูพยายามแล้วค่ะ ฮึก~" พยายามหักห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยแล้ว แต่มันทำไม่ได้สักที ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่ความรู้สึกเธอยิ่งถลำลึกเข้าไปจนถอนตัวไม่ขึ้น ครูซมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเธอมากจริง ๆ

นับตั้งแต่วันนั้นเขาไม่เจอฮันน่าอีกเลย เธอหายไปโดยไร้ซึ่งการติดต่อ เขาส่งข้อความหรือแม้แต่โทรหา ก็ยังไม่มีการตอบกลับมาจากอีกคน กระทั่งถึงวันเดินทางไปเรียนต่างประเทศ เธอก็ไม่ไปส่งเขา แต่ครูซจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองได้ทิ้งสิ่งหนึ่งไว้ให้เธอ..นั่นคือความ​เจ็บปวด เขาตั้งสถานะว่ากำลังคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง พร้อมกับโพสต์ภาพที่พวกเขาไปเที่ยวด้วยกัน นั่นหมายความว่าเขามีแฟนแล้ว..