อันธพาลที่รัก

"อ๊าก!!!!"
ผมร้อง ร้องออกมสุดเสียง ทำไมมันปวดหัวแบบนี้นะ เหมือนกับมีอะไรมาบังตา มาบังความทรงจำบางอย่าง ความทรงจำที่ผมลืมเลือน
ความทรงจำ...
ความทรงจำของผม...
'สวัสดี เด็กน้อย...'
'ชะ ช่วยด้วย อย่าเข้ามานะ!!!'
'หึหึหึ ไม่มีใครช่วยคุณได้หรอก เด็กน้อย'
'ฮ่าๆ ฮ่าๆ ต่อให้มึงร้องไห้ตาย มึงก็หนีกูไปไม่พ้น'
'ฮึก ฮือ ฮือ ช่วยด้วย!!!'
ความทรงจำที่ผมลืมเลือน ได้หลงลืมมันไปนานนับปี ตอนนี้มันกำลังค่อยๆ เข้ามาในหัวสมองผมอีกครั้ง เหมือนกับเป็นฟีล์มถ่ายภาพที่ค่อยๆ ไหลมาเป็นฉากๆ เป็นตอนๆ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจของผมกำลังเต้นดังอยู่ในอกด้วยความหวั่นไหว พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้ม ถึงแม้ว่าความทรงจำที่ขาดหายไปมันจะโหดร้ายและน่ากลัวแต่มันก็มีความเศร้าด้วยเหมือนกัน