อ๋องร้ายพ่ายรัก

นางคือสตรีตามคำทำนาย ลี่ถิงจึงใช้ชีวิตตามแบบของตน จนได้ชื่อว่าเป็นสตรีเสเพลขี้เมา
ส่วนเขาอ๋องร้ายจอมเย็นชา เจ้ายศเจ้าอย่าง ถือตนว่าอยู่สูงกว่านาง สตรีต้องสาปตามคำทำนาย
คนเย็นชาแต่ปากดี กับสตรีไม่สนโลก คนเช่นอ๋องซือหรานจะปราบสตรีตัวน้อยผู้นี้ได้เช่นไร
ในเมื่อนางมิยอมลงให้เขาเลยสักนิด

ลี่ถิงรู้ดีว่ามีคนจ้องมองตนอยู่ จึงเกิดความคิดที่จะใช้โอกาสนี้ออกห่างจากอ๋องผู้นี้ นางพลิกตนเองขึ้นไปนั่งคร่อมสหายก่อนจะตั้งท่าดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบ แต่ยังมิทันที่ปากจะแตะถึงกัน ร่างเล็กก็ลอยขึ้นเสียก่อน
"ว๊าย อ่ะ!ท่านอ๋อง" ลี่ถิงร้องเสียงหลงเมื่อถูกซือหรานรั้งเอวขึ้นมาด้วยแขนเดียว ทำเอากลุ่มบุรุษที่ถูกเรียกมา ต่างก็พากันหมอบลงทันที ลี่ถิงเองก็ตกใจมิน้อยเขาทำเช่นนี้ เพราะคิดว่าอ๋องหนุ่มน่าจะรังเกียจตนมากกว่าเดิม มิใช่แสดงท่าทางหึงหวงจนเก็บอาการมิอยู่อย่างที่เป็น
"ออกไปให้หมด! ห้ามเข้ามาอีกเด็ดขาด" ทุกคนต่างรนรานออกจากห้องไป เขาปล่อยร่างเล็กลงเมื่อเห็นว่าประตูถูกปิดลงแล้ว ลี่ถิงจึงหันไปรินสุราดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซือหรานนั่งลงข้างๆคนที่ยังนั่งทำมิรู้มิชี้
ยิ้มร้ายผุดขึ้นก่อนจะดันอีกคนนอนราบลงบนพรมนุ่ม
"ท่านอ๋องจะ อื้ออ"
ซือหรานไม่ฟังอะไรอีกแล้ว ริมฝีปากหนาปิดลงที่ปากอิ่มทันที มือแกร่งรวบแขนเล็กขึ้นบนหัวเพื่อมิให้อีกฝ่ายต่อต้านได้ ลิ้นชื้นสอดเข้าในโพรงปากอุ่นคราแรกลี่ถิงก็ขัดขืน แต่มินานนางก็คล้อยตาม เพราะความต้องการในใจลึกๆที่มิอาจปฎิเสธได้


"ท่านอ๋อง อ๊าา พอเถอะเพคะ ปล่อยหม่อมฉันเถอะ"
ซือหรานแหงนหน้าขึ้นมองอีกคน ทั้งคู่สบตากันนิ่งจนเป็นลี่ถิงที่เอ่ยขึ้นเอง
"เหตุใดท่านทำเช่นนี้ ท่านอ๋องเอ่ยกับหม่อมฉันเองว่า ไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้กับสตรีเช่นข้า และหม่อมฉันมิใช่สิ่งของทดลองความใคร่ของผู้ใด ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันเสีย และอย่ามาเข้าใกล้อีก" ลี่ถิงเอ่ยทั้งน้ำตา