กาลครั้งนั้น…บางปู

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไร ภาพอันแสนจะงดงามแห่งวัยเยาว์ก็ยังคงเปล่งประกายใสสว่างอยู่ในใจของใครต่อใครมากมาย แม้ว่าจะเป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ หรือมุมเล็ก ๆ แต่เรื่องราวที่บังเกิดขึ้นมาในเสี้ยวเวลาของชีวิตคนคนหนึ่ง กลับติคตรึงอยู่กับชั่วชีวิตของคนคนนั้นตลอดกาล
สิ่งนี้เองที่เรียกว่า ‘ความทรงจำ’

“มันคงมีเรื่องอะไร ๆ ให้จำเยอะแยะเลยใช่ไหม แกถึงได้ชอบมาที่นี่นัก” น้ำเสียงอ่อนโยนที่เอ่ยออกมาบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวใส่ใจในความรู้สึกของเพื่อนมากมายนัก
“ฉันคงเป็นญาติกับนกนางนวลตัวที่มาทำสัญญาไว้ที่บางปูนี่ล่ะมั้งหวาน ก็เลยต้องคอยวนเวียนอยู่แถวนี้ตามคำที่ได้สัญญาไว้”
ปานวาดหัวเราะน้อย ๆ เอาคำของเพื่อนกลับมาย้อนเจ้าตัว
“แหม...มันก็ตั้งนานมามากแล้วไม่ใช่เหรอ ไอ้สัญญานั้นน่ะ ลืมนิดลืมหน่อยจะเป็นไรไป”
“จะทำอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะหวาน”
คนฟังทำตาฉงน แล้วอึดใจต่อมาจึงได้รับคำตอบ
“ก็ข้อผูกมัดของคำว่าสัญญา มันบังคับไว้ว่า ไม่ให้ลืมกัน”

รื่นรมย์ อบอุ่น อิ่มในอารมณ์...เราจะมีความรู้สึกเดียวกันเช่นนี้กับ ‘กาลครั้งนั้น...บางปู’ และความถวิลหา ‘บางสิ่ง’ ดูมันจะรบกวน เฝ้าพะนอเราอยู่ใกล้ ๆ แค่ผิวกาย
เหมือนห่อตัวอยู่ในอากาศแสนหนาว
แต่หัวใจมันตุบ ๆ กับความอวลอบรอบกายที่หวานเหลือเกิน
รักเอย คิดถึงเอย...มันเป็นเช่นนี้เองหนอ