มนต์เสน่หาพรางใจรัก

ใครกันนะที่บอกว่า คนเราเมื่อเป็นเนื้อคู่กันแล้ว ก็ย่อมไม่แคล้วคลาดกัน แต่ถ้าคนไหนไม่ใช่ หากเขาเดินออกจากบ้านไปแล้วไม่กลับมาอีก ก็แสดงว่าเขาไม่ใช่ของเราตั้งแต่แรก
เอิงเอย เจอคนที่ใช่ ในวันที่ผิด ทว่าเขา กลับไม่คิดอะไรกับเธอเลย เธอจึงอกหัก เพราะหลงรักแฟนของคนอื่น ทว่าคืนหนึ่งท่ามกลางแสงสี ไม่รู้ว่าดื่มเข้าไปกี่ดีกรี ความเมาก็เริ่มเข้าครอบงำ ทว่าสิ่งไหนมีมากกว่ากันล่ะ ระหว่างเมาเหล้า กับเมารัก
เธอเดินโซเซ และก็กำลังจะลงไปวัดกับพื้นบ้าน ทว่าเขาก็ไวรับร่างของเธอเอาไว้ได้ทัน ตาสบตากันนิ่ง
“ขอบคุณค่ะพี่ชัช” เธอมองเขาตาหวานเยิ้ม รู้เลยว่าตนเองค่อนข้างเมา เมาจนเดินไม่ตรงทาง เดินไม่ค่อยไหว
ชายหนุ่มส่ายหน้า มองเธออย่างตำหนิ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กพาดบ่า เดินเข้าไปในบ้าน
จากนั้นเขาก็พาเธอไปจนถึงห้องนอน วางหล่อนลงบนฟูกนุ่มแล้ว แล้วถอนหายใจออกมาหลายครั้งด้วยความเหนื่อย เพราะตัวเธอเบาเสียที่ไหน ชายหนุ่มเดินไปที่หน้าประตู กำลังจะก้าวออกไป ทว่าจู่ๆก็เปลี่ยนใจ เขากลับล็อกประตูห้อง แล้วเดินมาทางเธอ
“รู้ไหม เป็นผู้หญิงแล้วทำตัวแบบนั้น กับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว มันไม่น่ารักนะ”
“เอย เอยกำลังจะเลิกทำแล้วค่ะ เอยเพิ่งรู้ว่าพี่ชัชแต่งงานแล้ว คงถึงเวลาแล้วที่เอยต้องเลิกทำตัวโง่ๆเสียที”
“ก็เลยตั้งใจไปดื่มจนเมาใช่ไหม”
“เอยก็แค่อยากลืม”
“ดื่มเพื่อลืมพี่น่ะเหรอ”
เอิงเอยน้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหลับตาลง เธอรู้ว่า เธอคงไม่สามารถลืมเขาได้ ในเมื่อเขามาอยู่ใกล้เธอเสียขนาดนี้