ขอวิธีเลี้ยงเสือสมิงให้เชื่อง

หยวนเหมือนจะจับเสือสมิงได้ตัวหนึ่ง เจ้าเสือสมิงตัวนี้มีท่าทีแปลกๆกับเขาทั้งยังเอาแต่เฝ้าเขาเหมือนเฝ้าเหยื่อ!!!

“ที่ชายป่าตรงนั้นมีเสือออกอาละวาดด้วยเหรอครับ?” สินเอ่ยถามขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้ยินคำว่า ‘เรือนหลวงวรเวชเก่า’ พวกป้าๆ หันมาเห็นเขาแล้วก็จำเขาได้ว่าเขาเป็นคนที่มาจากบ้านของหลวงวรเวชเก่าชายป่าตีนเขาหลังนั้นก็เลยยินดีที่จะเล่าให้เขาฟัง

“วันนั้นป้าก็เล่าให้เอ็งฟังแล้วไม่ใช่เหรอว่ามีเสือ”

“ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องอดีตร้อยกว่าปีมาแล้ว”

หลังจากที่กลับไปวันนั้นสินก็รู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งในสิ่งที่ได้ยินมา เขาไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรว่าป่าจะมีเสือและมีเรื่องเล่ามากมายว่าเสือเคยมาจับคนกิน แต่สมัยนี้มีหน่วยงานคุ้มครองดูแลต่างๆ ก็เลยคิดว่ามันไม่น่าจะมีเสือที่ออกจากป่ามาเพ่นพ่านทำร้ายคนได้แล้ว ก็เลยไม่ได้สนใจอะไร ทั้งยังไม่ได้ออกปากเตือนนายน้อยรองของตนที่ต้องอยู่บ้านหลังนั้นเพียงลำพังตอนนี้

“ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่ ถ้าสัตว์เลี้ยงที่เลี้ยงไว้เผลอหลงเข้าไปที่ตรงนั้นไม่รอดกลับมาสักตัวละ” ป้าคนเดิมกล่าว เธอพูดเหมือนมันเป็นเรื่องที่ปกติมากราวกับว่าพวกเธอเห็นวัวไก่หมูหมาที่เลี้ยงไว้หายไปอย่างไร้ร่องรอยจนชินแล้ว

“แล้วไม่มีหน่วยงานดูแลเหรอครับ กรมคุ้มครองสัตว์ป่าหรืออะไรมาช่วยไล่มันกลับเข้าไปในป่า”

พอได้ยินดังนั้นพวกป้าๆ พวกนั้นก็หัวเราะคลื่นกันใหญ่เหมือนเรื่องที่เขาพูดออกมานั้นมันเป็นเรื่องน่าตลกขบขันหนักหนา

“ใครมันจะกล้ามา ถึงมาก็หาตัวไม่เจอหรอก”

หาตัวไม่เจอ? พอเห็นสีหน้าของสินแล้วคุณป้าเจ้าของร้านอาหารข้างทางคนเดิมก็ยอมพูดเล่าแก่เขา

“เคยได้ยินเรื่องเสือสมิงไหม?”

“เสือสมิง?”

“ใช่ เสือสมิง”

พวกเธอเริ่มเล่าให้สินฟังเกี่ยวกับพวกเสือสมิง มีตำนานเล่าว่ามันเป็นพญาพงไพรแถวนี้ เป็นเสือร้ายที่กินมนุษย์ผู้มีอาคมแก่กล้าเข้าไปเลยมีอายุยืนยาวและสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้

“เจ้าเสือสมิงตนนี้อยู่มานานแล้วตั้งแต่สมัยรุ่นทวดป้า คนเฒ่าคนแก่ก็เล่าต่อๆ กันมาในหมู่บ้าน น่ากลัวอย่าบอกใครเชียว มีคนในหมู่บ้านมากมายโดยเฉพาะพวกพรานป่าเคยเห็นร่างจำแลงของมัน เห็นว่าจะจำแลงกายให้มีหน้าตาเหมือนคนที่เรารักและคิดถึงมากที่สุดเพื่อมาหลอกล่อคนเข้าป่าไปจับกิน”