ต้องมนต์พยัคฆ์

เธอเกิดมาพร้อมกับตาที่สาม
และของเก่า...ที่ติดตัวมาด้วย...
มาตามสัญญา...กลับตามสัจจะ
"สิงห์...จะเลี้ยงเด็กคนนี้เองค่ะ...หลวงตา"
ดวงตาสีนิลคู่นั้น...ดึงดูด..สะกดทุกความเคลื่อนไหว
เธอมีมนตร์ตั้งมากมาย..แต่ทำไมจึงแพ้...มนต์ของเสือร้ายอย่างเขาได้

สปอยตัวอย่าง

"เมื่อคืนพี่ไม่ได้ป้องกัน ถ้าเธอท้อง..."

มนต์พยัคฆ์เอ่ยไม่ทันจบกรรวีก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนเลยว่า

"กวางจะออกไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินเองค่ะ คุณเสือไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลยนะคะ"

โลกกำลังหมุนกลับด้านหรือไงวะ แทนที่เธอจะร้องห่มร้องไห้เสียใจที่เสียความบริสุทธ์ของตัวเองให้กับเขา และขอร้องให้รับผิดชอบแต่นี่กลับมาบอกว่าไม่เป็นไร

เด็กนี่...คิดจะฟันเขาแล้วทิ้งหรือไงวะ...ยังไงเขาก็ไม่ยอมให้เธอทิ้งเขาหรอกนะ...รู้สึกเหมือนตัวเองด้อยค่าฉิบหายเลย...ผ่าเถอะ!

"เราคงไม่มีครั้งต่อไปหรอกนะคะ"

"มี!"

"ห๊ะ!"

"เธอเป็นเมียพี่...พี่เป็นผัวเธอแล้วเมื่อคืน...ยังจำได้ไหมล่ะ"

"...!!..."

คำพูดของมนต์พยัคฆ์ ว่า..มี..นั่นก็ตกใจพอแล้ว แต่ประโยคต่อมาของเขากับคำว่า..ผัว!.. ฮื้ย!..ทำให้หญิงสาวยิ่งกว่าตกใจเข้าไปอีก

ไม่ยอมรับได้ไหมแบบนี้ เธอไม่ได้อยากมีผัวตอนอายุสิบแปดนี่หรอกนะ...เมื่อคืนถือว่าเป็นประสบการณ์ได้ไหมอ่ะ...เธอมันเด็กยุคใหม่แค่เสียตัวก็ไม่ได้หมายความว่าต้องมีผัวเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้นี่
ถ้าเสียตัวให้ผู้ชายแค่ทีเดียวแล้วเรียกว่าผัวได้นี่ เพื่อนๆ ของเธอหลาย ๆ คน คงมีผัวมาแล้วนับไม่ถ้วนเลยน่ะสิ...คำว่า ผัว มันฟังแล้วเหมือนถูกลิดรอนอิสรภาพยังไงก็ไม่รู้...แต่ถ้าเธอตอบเขาออกไปแบบนี้ จะโกรธเธอเลยหรือเปล่า...กลัวถูกเขาขย้ำจัง...ไม่พูดยังดีเสียกว่าละมั้งเธอว่า
เมื่อเธอเงียบเสียงของตัวเองลงไปเลยเป็นจังหวะให้อีกฝ่ายพูดขึ้นมาว่า
"เธอดูหลักฐานที่เธอทำพี่ดิ...ยังอยู่เลยเนี่ย...เห็นไหมล่ะ.."
กรรวีหลุบตามองท่อนแขนแข็งแรง เมื่อเขายกให้เธอดูรอยเล็บขูดเป็นทางยาว มีเลือดซึมตามรอยเส้นขึ้นมาลักษณะเหมือนแมวข่วน แล้วมองตามข้อนิ้วที่กำลังชี้ไปที่รอยฟันของเธออีกรอยที่อยู่บนบ่าของเขา แล้วทำตาปริบๆ
"นี่ก็อีก! กัดพี่เลือดออกขนาดนี้ ต้องฉีดบาดทะยักไหม? หรืออาจต้องฉีดรอบสะดือด้วยหรือเปล่า?..เธอทำพี่มีแผลเต็มตัวขนาดนี้..บอกสิว่าจะรับผิดชอบ!"
ฝีมือเธอ!..จริงดิ?
ให้จ่ายค่ายาให้ก็ได้ไหม?
แล้วที่เขาทำเธอเจ็บ ฉีกขาด..เลือดออกที่ด้านล่างนี่ล่ะ...จะเอายังไง? โต้กลับไปดีไหม?
สรุป!...ใครต้องรับผิดชอบใคร?
คนตัวโตยังพูดต่อไม่หยุดเมื่อเห็นเธออ้ำอึ้งพูดไม่ออก...คิดคำพูดที่จะพูดโต้ตอบเขากลับไปไม่ทัน เพราะมัวแต่คิดในใจอยู่นี่แหละ..เขาจึงใช้จังหวะนี้พูดคนเดียวโดยไม่เว้นช่องไฟให้เธอได้เถียงเขากลับไปได้ทัน
ผีเจาะปากมารึไง?
"ถ้าลืม...พี่จะได้ระลึกความจำให้เธออีกสักทีสองทีดีไหม?"
เขาว่าแล้วหลุบตามองมือเล็กที่กำผ้าห่มไว้แน่นเพราะด้านในไม่มีอะไรปกปิดร่างกายเธอเอาไว้เลย...
ใบหน้าของหญิงสาวขึ้นสีจัดจรดใบหู ก่อนจะรีบขยับตัวถอยออกมา เมื่อเห็นนัยน์ตาแพรวพราวของเขาเข้า...
มองดูเหมือนร่างหนา จะทำตามปากที่พูดออกมานั่นจริงๆ