หลงยุคมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพ

ซูเซิ่น ทหารหญิงในสังกัดกองทัพบกกองทัพบกสาธารณรัฐ เธอขึ้นชื่อในเรื่องของความเก่งกาจด้านกีฬาฟันดาบ จนในกองทัพส่งเธอไปแข่งขัน เป็นประจำทุกปี แต่ในครั้งนี้ที่กองทัพทั้งสี่เหล่าจัดงานขึ้น เธอได้เดินออกมาจากที่พัก บังเอิญได้เจอกับร้านขายเครื่องประดับชิ้นหนึ่ง ที่สะดุดตาเธอมาเป็นปกติ
ซูเซิ่น จึงหยิบมันขึ้นมาจากคำเชิญชวนของคนขาย เธอหยิบมันไม่ทันระวังก็โดนปลายปิ่นทิ่มที่มือ เลือดของเธอหยดลงบนปิ่นนั้น ก่อนที่เธอจะหมดสติหลง พอมารู้สึกตัวอีกที่เธอก็อยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้พร้อมกับ ชุดสีแดงแบบรุ่มร่ามช่างน่ารำคาญหรือเกิน
เสียงเปิดประตูดังสนั่น ซูเซิ่น ที่นั่งอยู่บนเตียงนางถึงกับสดุดเมื่อบุรุษที่เข้ามาก็อยู่ในชุดสีแดงไม่ต่างกันเหมือนกัน
“เจ้าอย่าหวังว่าข้าจะใช้ชีวิตเฉกเช่นสามีภรรยากับเจ้า”
“อะ อะไรนะ...เจ้าว่าอะไร!!! ใครจะเป็นภรรยกับเจ้าไร้สาระสิ้นดี กัน” ซูเซิ่นพูดจบนางก็ลุกขึ้นยืนพรวดโดยไม่ทันระวัง นางสะดุดชายชุดแต่งงานของตัวเอง หน้าคะม้ำไปล้มอยู่หน้าชายหนุ่ม ในขณะที่เขาค่อยๆ ย่อตัวลงมา ก่อนจะใช้นิ้วชี้ของตัวเอง จิ้มไปที่หน้าผากนวลเนียนนั้น ที่ถูกเติมแต่งไว้ด้วยลายดอกไม้มงคล
“ก็เจ้ายังไงเหล่า” พูดจบเขาก็เดินจากไปพร้อมกับทิ้ง ซูเซิ่นที่ยังล้มอยู่อย่างนั้นไว้แบบเดิม