พันธะบ้านไร่

ในวันหนึ่งที่เมื่อปานรินอายุสิบเจ็ด เธอเข้าไปในคอกม้าและเห็นเขากับสาวคนอื่น สาวน้อยเอาใจตัวเองแต่ที่ไม่รู้จักใจตัวเอง หึงหวงเสียจนทุกอย่างมอดไหม้ จนทำให้ทั้งเขาและเธอแผดเผาด้วยไฟ เธอเสียความบริสุทธิ์ให้แก่เขา
ปานริน อัตถาพิทักษ์ จากบ้านไร่ไปถึงเจ็ดปี เมื่อเธอกลับมาอีกครั้งหลังจากเติบโต ทำให้รู้ว่าแท้จริงแล้วถึงเธอจะหนีไปไกลแสนไกลขนาดไหนก็หนีไม่พ้นใจตัวเอง
ลีอันโดร คาสโตร หนุ่มสเปนที่ต้องการลงหลักปักฐานที่เมืองเล็กๆ แห่งนี้ในประเทศไทย เขาซื้อที่ไร่ข้างเคียงบ้านของเธอ และเฝ้ามองเธอเติบโต
…………………………………
“หยุดนะ ไอ้บ้า คนเฮงซวย คุณมันไอ้คนไม่มีประเทศอยู่ อย่านึกนะว่าไม่รู้ว่าคุณหนีมา คุณกลับบ้านไม่ได้ใช่ไหมลีอันโดร”
“ก่อนที่เราจะจบเรื่องในคืนนี้ ผมจะให้คุณพูดออกมาปานรินว่าทำไมถึงตัดชุดนอนและผมจะเอากับคุณที่พื้นนี้แหล่ะ บนชุดนอนที่คุณตัดทิ้ง”
ปานรินมองกรรไกรมันเงาที่สะท้อนแสงไฟในห้อง ความเย็นเชียบของปลายกรรไกรมุดเข้าใต้เสื้อชั้นใน
“ฉับ!”
“เจ็ดปีปานรินมันช่างเนิ่นนาน”
“ปานริน คุณมันนิสัยเสีย เอาใจแต่ใจ และดื้อรั้น ถ้าผมปราบคุณไม่ได้คงไม่ใช่ผม”
“ฉันไม่ใช่ม้าลีอันโดร ได้ยินไหม คุณจะไปเอากับใครก็เรื่องของคุณไม่เกี่ยวกับฉัน”
…………………………………
“ควับ!! เพียะ!!”
เสื้อเชิ้ตที่ลีอันโดรสวมสีเข้มขาดเป็นรอยแส้พาดกลางยาวประมาณฝ่ามือ เสื้อเชิ้ตสีเข้มเริ่มชุ่มน้ำซึ่งปานรินเดาว่าคงเป็นเลือด
“คุณมันตัวแสบปานริน”
“ตุบ ตุบ ตุบ ไอ้บ้า ปล่อย คนสารเลว ปล่อยยย!!”
“กลัวงั้นเหรอปานริน มากลัวเอาป่านนี้มันช้าไปหรือเปล่า”