คุณหมีมาเฟีย

"กลับมานานแล้วเหรอคะ" รุจิราเดินเข้ามาหาและนั่งลงข้างๆ คนที่นั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด

"กลับมาสักพักแล้ว" ว่าแค่นั้นก็จับร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตัก

รุจิรายกแขนขึ้นมาโอบรอบลำคอของเขาพร้อมกับส่งยิ้มให้ "คุณเมฆเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากเลยนะคะ รุ้งขอเรียกคุณว่าพี่หมีได้ไหม"

"ไม่เคยมีใครเรียกฉันว่าหมีเลยนะ แต่ฉันอนุญาตให้หนูเรียกได้คนเดียว" แววตาของเขาแพรวพราวขึ้น และจ้องมองเธอปานจะกลืนกิน

รุจิราใจเต้นตึกตัก เธอเขินสายตาเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอตกหลุมรักจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น

มนวรรธน์กอดเธอแน่นขึ้นอีก ก่อนที่สายตาจะเลื่อนลงมาจ้องที่ลำคอระหง "ฉันคิดถึงหนู"

"อ๊ะ!...คุณเมฆปล่อยรุ้งก่อนค่ะ" หญิงสาวพยายามย่นคอหนี เมื่อถูกคนที่สวมกอดตนอยู่ซุกไซ้ที่ลาดบ่าและลำคอ

"ตัวหนูหอมมากเลยรู้ไหม หอมจนฉันอดใจแทบไม่ไหวแน่ะ" น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น มนวรรธน์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก

"อ๊ะ...คุณเมฆ...อย่าค่ะ" รุจิราร้องออกมาเมื่อเขางับที่ติ่งหูของเธอ

มนวรรธน์ยิ้มมุมปากก่อนจะอุ้มร่างเล็กแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องนอน หลายวันที่ไม่ได้เจอกันเขาคิดถึงเธอเหลือเกิน คิดถึงสัมผัส คิดถึงความหอมจากกายเธอจนหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว