ราเชนทร์อย่าดุ

หลังจากการจากไปของคุณย่าและคุณปู่ผู้เลี้ยงดูน้ำหนาวที่เปรียบดั่งแก้วตาดวงใจของปู่ย่าทั้งสองเหลือไว้เพียงความอ้างว้างโดดเดี่ยวเข้าครอบงำจิตใจกับคำพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าของชายชราเอ่ยอย่างแผ่วเบาพอให้ได้ยินพร้อมหยดน้ำตาไหลอาบผ่านผิวแห้งกร้านตามวัยชราภาพ คำเอ่ยพูดทิ้งท้ายฝากฝังหลานชายเพียงหนึ่งเดียวที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่วัยเด็กเอ่ยย้ำเพียงว่า หากมีคนตระกูล'หยาง'ยื่นมือเข้ามาหา สิ่งที่น้ำหนาวควรทำคือการยื่นมือออกไปรับ เชื่อฟัง และอยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลหยางเพื่อความ'ปลอดภัย'

ชายหนุ่มในชุดกาวน์สีขาวดวงตาเอ่อรื้นชื้นด้วยน้ำตาพยักหน้ารับก่อนมือที่เหี่ยวย่นจะถูกส่งมาลูบบนเส้นผมสีดำสนิทพร้อมรอยยิ้มจากชายชราบนเตียงผู้ป่วยภายในโรงพยาบาลย่านใจกลางเมืองหลวง แรงเริ่มผ่อนลงไปช้าๆตามด้วยฝ่ามือแห้งหยาบร่วงจากศีรษะของหลานชายเป็นการจากลาแสนเจ็บปวดทรมานสำหรับคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย

หลังจากจัดการงานสีดำเสร็จสิ้นผ่านพ้นเวลามานับปีจวบจนวันนี้ความปลอดภัยที่ปู่ว่าเอาไว้น้ำหนาวยังไม่เข้าใจมันสักนิดว่าเกี่ยวข้องอย่างไรกับชีวิตของตนสุดท้ายเจ้าตัวได้เลิกคิดถึงมันเพราะหลังจากการจากไปของคุณปู่ก็ไม่ได้มีการติดต่อใดๆไม่ว่าจากช่องทางใดก็ตามที่พอจะสื่อว่าคนตระกูลหยางเตรียมยื่นมือเข้ามาแล้ว

และเหมือนทุกอย่างได้พลิกผันสิ่งที่น้ำหนาวเลิกคิดให้หวนกลับมาอีกครั้งเมื่อเขาได้เผลอพาตนเองเข้าไปอยู่ในเหตุฆาตกรรมและเกือบคิดว่าจะถูกปลิดชีพด้วยปลายมีดแหลมคมที่จ่อลงมายังลำคอชวนให้รู้สึกหวาดเสียวขนลุกขนพองเสียแล้ว หากแต่ว่าหลังจากวันนั้นมีสิ่งปริศนาที่เป็นสร้อยจี้ดวงอาทิตย์สวยสะดุดตามูลค่าคงไม่ต้องเอ่ยถึง ใครจะคิดว่าของชิ้นนั้นจะทำให้น้ำหนาวต้องกลับมาเจอคนที่ลงมือก่อเหตุฆาตกรรมในวันนั้น ซ้ำหนักเขาคนนั้นยังเป็นคนจากตระกูลหยางที่คุณปู่เคยเอ่ยถึงเอาไว้อีกต่างหาก!