ทวงรัก เลขาจำเป็น

พยายามลบ กลับเด่นชัด
พยามลืม กลับจดจำ
ทุกสัมผัสของเขายงคงตราตรึง ไม่เคยลบเลือนไปแม้เสี้ยววินาที

เปลือกตาหนักอึ้งพยายามเปิดขึ้น เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดบางอย่างบริเวณบั้นเอว เเต่เมื่อขยับตัว เปิดผ้าห่มความเย็นยะเยือกที่เคลือบลงมาบนผิวกายเปลือยเปล่าทำให้เกวลินลืมตาขึ้นด้วยความเคลือบแคลงใจ

เธอตวัดสายตาไปมองอีกฝั่งของเตียง ดวงตากลมก็ต้องเบิกโพลงด้วยความตกใจ คล้ายกับว่าภาพในอดีตกำลังกลับมาฉายซ้ำในสมอง เกวลินรู้สึกหน้าชาไปชั่วขณะ เธอขยับตัวอย่างเชื่องช้า ทำตัวเบาหย่อนขาลงจากเตียงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาในขณะนี้ ช่วงเวลาที่เธอจะต้องหนีออกจากห้องให้ไวที่สุด

กึก!!
ไม่ทันที่เธอจะได้ยันตัวลุก กลับถูกแขนแกร่งของร่างหนาข้างตัวตวัดเกี่ยวรัดเข้าบริเวณเอวคอดและกระชากตัวเธอเข้าหาอกแผงอกกำยำของเขาด้วยแรงของชายชาตรี

" คิดจะหนีอีกแล้ว กะจะฟันฉันแล้วทิ้งหรอ ? " เสียงกระซิบข้างหูทำเอาเกวลินใจหายวาบ เธอพลิกตัวไปหาเขาด้วยความรวดเร็ว ของสายตาเชื่อมหากันโดยอัตโนมัติ

" ..... "

" ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอลอยนวลเป็นครั้งที่สองหรอก " ณัฐเศรษฐ์จ้องลึกเข้าไปที่ด้วยตากลม คืนนั้นเขายอมปล่อยเธอไป เพราะคิดว่าเธอคงจะไม่ต้องการเขา ถึงหนีออกไป แต่ครั้งนี้เขาจะไม่เปิดโอกาสให้คนในอ้อมแขนหนีไปไหนอีก

" เกล... " ใบหน้าหวานกรอกตาไปมา ปฏิบัติตัวไม่ถูกเมื่อถูกเขาจ้องมองด้วยแววตาเช่นนี้ อีกทั้งคำพูดที่ส่อให้เข้าใจชัดเจนว่าเขารู้สึกตัวตั้งแต่ครั้งก่อน ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ

" ยังไง เธอจะข่มขืนฉันแล้วหนีออกเช่นครั้งก่อนอีกสินะ " ปากหยักแสร้งตัดพ้อ เขาทราบดีว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ประสีประสากับเรื่องนี้และเขาก็เป็นคนแรกของเธอ เพียงพูดหยอกล้อเธอเท่านั้น

" เออ เกลขอโทษค่ะ คุณณัฐจะให้เกลรับผิดชอบยังไงคะ บอกเกลมาเลย " เกวลินยังคงสับสนว่าเหตุใดถึงกลายเป็นเธอที่ผิด แต่สมองของเธอมันมึนและเบลอจึงต้องแสดงความรับผิดชอบไปก่อน เนื่องจากสังเกตุเห็นว่าอีกฝ่ายยืนยันน้ำเสียงหนักแน่นว่าเธอเป็นคนเริ่มก่อน

" เธอต้องรับผิดชอบด้วยการคบกับฉัน "

" ..... " สิ่งที่ชายข้างตัวเรียกร้องทำให้เกวลินอ้าปางค้างด้วยความตกใจ นึกถามตัวเองด้วยความวกวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้ว่าเธอฝันไปหรือไม่