ลิขิตพงไพร

เคยบอกอยากได้ผัวดีๆ น่ะใช่ แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากได้คนป่าเป็นผัวสักหน่อย!

เรื่องย่อ...
มรสุมชีวิตรุมล้อม คำนี้คงไม่เกินจริงไปสำหรับ บุ๊ก เพราะเขาถูกแฟนตัวเองนอกใจไปหาน้องชาย แถมครอบครัวยังมาผลักไสไล่ส่งเขาให้ออกจากบ้านพร้อมกับให้เงินก้อนหนึ่งอีกต่างหาก ความเสียใจนำพาให้บุ๊กนั่งเครื่องบินไปต่างประเทศเพื่อทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับเขาอีกครั้ง เครื่องบินที่เขาโดยสารมากลับเกิดเหตุขัดข้องแล้วตกลงกลางทะเล แทนที่เขาจะตายไปกลับถูกช่วยชีวิตเอาไว้และได้พบกับหัวหน้าเผ่าอย่าง ซัมมา ที่สำคัญคือเขาไม่สามารถหนีออกไปจากเกาะอุกันนาได้เลย

เพราะกฏของเกาะแห่งนี้ก็คือ เข้าแล้วออกไม่ได้จนกว่าจะตาย...


"ข้าจะเอาเจ้าทำเมียเอง ตัวแค่นี้แต่ผิวขาวยิ่งนัก"

"คุณพูดบ้าอะไร ผมฟังไม่ออก"

บุ๊กถามแล้วมองชายตรงหน้าที่สูงกว่าเขาเกือบสองเท่า น่าจะสักสองเมตรได้ คนป่าพวกนี้เขาตัวสูงกันทุกคนหรือเปล่านะ?

"ตัวแค่นี้จะตั้งท้องให้ข้าได้สักกี่คนกันนะ ข้าล่ะอยากรู้จริง"

"ไปเรียกล่ามของคุณมาเถอะ ชักจะคุยกันไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่แล้วเนี่ย อ๊ะ จะอุ้มผมไปไหนน่ะ!?"

"เห็นแก่ที่ตัวเจ้าแค่นี้ ข้าจะให้เจ้าท้องให้ข้าสักสามคนก็พอ"

"โว้ยยย ก็บอกให้ไปเรียกล่ามมาไงเล่า!"

รักชอบเรื่องนี้กดหัวใจให้ห้าดวงนะคะ ขอบพระคุณค่ะ