เร้นรู้สึก (หนังสือเสียง)

“เขารู้สึก เธอรู้สึก และเร้นมันเอาไว้”
————————
“ฉันมีเอกสารมาให้เซ็นค่ะ”
“เมื่อกี้ไอ้ต้นที่เธอถามชื่อ มันบอกหรือเปล่าว่ามันชื่ออะไร” เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องงานเสียด้วยซ้ำ
“ท่านประธานถอยไปค่ะ ฉันจะไปหยิบเอกสาร”
“ท่าทางชอบต้นไม้อย่างเธอ ถ้าเปลี่ยนจากเลขามาเป็นหัวหน้าคนสวนท่าทางจะรุ่ง สนใจมั้ย”
“กรุณาสนใจเรื่องงานด้วยค่ะ” เธอหันขมับสู้สายตากลับอย่างหมดความอดทนในความยียวนของคนไม่รู้จักเวล่ำเวลา
เขาชอบที่เธอกล้าท้าทายเขา ชอบเสียงเล็ก ๆ ที่แสร้งทำเป็นเก่งนั่นช่างยั่วบางอย่างในกายชะมัด
“ฉันสนใจเรื่องงานมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้อยากสนใจอย่างอื่น”
“แต่ตอนนี้ยังเป็นเวลางานของฉัน กรุณาเซ็นเอกสารด้วยค่ะ ฉันจะได้รีบกลับ”
“ชักอิจฉาภรรยาตัวเองแล้วสิที่ได้เลขาขยันขนาดนี้” นิ้วเรียวสากม้วนปอยผมนุ่มหนาเข้ากับนิ้วตัวเอง ทว่าดวงตาร้อยเล่ห์เมื่อก่อนหน้าแปรเปลี่ยนเป็นดำมืดขึงขังขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ชีวิตเธอนี่คงเร่งรีบมากเลยสินะ รีบมา รีบไป แล้วก็หายตัว ลืมทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น แม้กระทั่ง...ฉัน”
น้ำลายในคอเหนียวกลืนแทบไม่ลงคอ หญิงสาวเกร็งตัวแข็ง ดวงตาไหวระริกจนจับจริตได้ไม่ยาก กับสิ่งที่คนตรงหน้าพูดเหมือนเธอทำผิดมหันต์ เขาต่างหากที่ลากเธอลงนรกมาด้วยกับเรื่องในคืนนั้น
“ฉันว่าคงไม่เหมาะจะพูดเรื่องนี้อีกค่ะ”
“แต่ฉันว่าเวลานี้เหมาะที่สุดแล้ว เมนิลา...”

เธอคือผีเสื้องดงาม ในมือปีศาจอย่างเขา
——————————
“ฉันต้องเริ่มเมื่อไร คุณบอกสิ่งที่ฉันต้องทำมาได้เลย”
“วู้ ใจร้อนจัง” หัสดินทร์ลุกจากที่นั่งเดินมานั่งพิงขอบโต๊ะทำงานของตน ดวงตานักล่าแฝงไปด้วยความเลือดเย็นจับเพ่งไปที่ดวงหน้าเมนิลาไม่ละ
“ถ้าฉันบอกว่า ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ” หัวใจคนฟังวูบตกลงพื้น หากยังคงเก็บอาการ
“เริ่มหมดอารมณ์จะขึ้นเตียงกับเธอแล้วสิ คงไม่จำเป็นต้อง...”
“คุณหัสดินทร์ได้โปรดฉันมีความจำเป็นจริง ๆ” เมนิลาเอ่ยแทรก ตัวเธอเริ่มสั่นเล็ก ๆ เมื่อรู้ว่าหนทางเดียวกำลังจะหลุดลอยไป
“ความจำเป็นที่ว่าของเธอมันคืออะไร”
“ธุระส่วนตัวค่ะ”
“เราคงไม่สนิทกันมากพอที่จะบอกฉันได้สินะ แล้วมีอะไรที่ฉันพอจะรู้ได้บ้างล่ะ เผื่อว่าจะช่วยเปลี่ยนใจฉันได้บ้าง”
“ฉันมีเงื่อนไขค่ะ” เขานับถือความใจกล้าของเธอ แม้เป็นรองแต่ไม่มีสักนิดที่เธอจะวางตัวอ่อนแอ แถมยังอาจหาญมีเงื่อนไข
“ยังไง”
“ฉันจะยอมทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง แต่ฉันจะขอเบิกเงินล่วงหน้าก้อนหนึ่ง คุณสามารถหักเงินเดือนฉันได้เลย ฉันจะทำงานจนกว่าจะใช้หนี้หมด”
“เท่าไร”
“หนึ่งล้าน”
“ถ้าเธอได้เงินแล้วหายตัวไปอีกล่ะ”
“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”
“หึ ไม่จริงมั้ง” ครั้งหนึ่งเธอก็เคยหายตัวไปจากเขา หัสดินทร์หรี่ตาแคบลงมองเธออย่างรู้ทัน หญิงสาวร้อนวูบเมื่อเดาออกว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร
“ฉันรับรองค่ะ อีกอย่างหลักฐานการโอนคุณก็มี ถ้าฉันหายไปทนายกับลูกน้องคุณคงไม่เอาฉันไว้”
“รู้ตัวก็ดี แต่...” คนเจ้าเล่ห์ทำท่าครุ่นคิด ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นขรึมเหมือนไม่มีปาก ทีเวลาต่อหน้าเธอไม่รู้สรรหาความร้ายกาจมาไหนหนักหนา
“ฉันขอคิดดูก่อนแล้วกัน”
“ความจำเป็นของฉันรอนานไม่ได้ค่ะ”
“ทีฉันยังรอขึ้นเตียงกับเธอได้ตั้งหลายวัน พอถึงเวลาเธออยากบ้างเนี่ย ก็ต้องรู้จักรอนะ...เมนิลา”
หน้าครามเข้มแสยะยิ้ม เธออยากวิ่งไปข่วนหน้าให้ขึ้นรอยแล้วด่ากราดให้เสียความมั่นหน้ามั่นโหนกนัก
“แต่คุณหัสดินทร์...”
“ฉันมีประชุมกับทีมต่างประเทศต่อ เธอกลับไปทำงานเถอะ”
“คุณจะให้คำตอบฉันได้เมื่อไร”
“ไม่ต้องห่วง คำตอบของฉันทันเวลาของเธอแน่ บางทีอาจไม่ต้องรอให้ฉันเดินไปบอกก็ได้” พูดพลางเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวเดิม ท่วงท่าผ่อนคลายนั้นช่างยั่วโทสะเสียจริง
“เชิญไปทำงานต่อได้แล้วครับ คุณเลขา”