ใต้อาณัติหัวใจคนเถื่อน

เขารู้แค่ตัวเองเคยถูกทำร้าย เขามองแค่สิ่งที่ตัวเองเจอ แต่เมื่อรู้ว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กสาวอายุ 17 เท่านั้นจึงได้ปล่อยให้ได้เติบโตไปในทางของเธอ แต่ในวันหนึ่งคนที่เขาไม่ได้ตามล่าดันเดินเข้ามาในวงโคจรของเขาด้วยตัวของเธอเอง
“เรื่องนี้ทรายไม่ได้ทำอะไรผิด คุณชาร์ลจะลงโทษไม่ได้”
“ผิดไม่ผิดค่อยว่ากัน ตอนนี้ฉันแค่ต้องการระบายอารมณ์ก็เท่านั้นเอง” จบคำพูดชาร์ลก็กระโจนเข้าใส่หญิงสาวที่คิดแข็งข้อกับเขา เสียงกรีดร้องของธาริกาดังไกลออกไปยังนอกตัวบ้านแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรือแม้แต่หันกลับมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านผนังกระจกใส
“กรี๊ด! อย่าทำนะ! ช่วยด้วย!”
“จะดีดดิ้นไปทำไม ก็เธอเองไม่ใช่เหรอที่ร่านมาหาฉันน่ะทรายแก้ว!”
“ถ้ารู้ว่าคุณมีเมียอยู่แล้วฉันไม่มีวันที่จะเข้าหา ไม่มีวันที่จะยกความบริสุทธิ์ให้คนมักมากอย่างคุณแน่ อ๊ะ!” ไหล่บอบบางถูกมือที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กบีบเต็มแรงคล้ายว่าต้องการให้เธอแหลกสลายไปต่อหน้าต่อตา หยาดน้ำตาคลอหน่วยดวงตาทั้งสองข้างแสดงออกถึงความเจ็บปวดที่กำลังเผชิญ
“ขอร้องฉันสิ พูดออกมาสิว่าเธอเจ็บจะตายอยู่แล้ว” สิ่งที่ชายหนุ่มได้กลับมาไม่ใช่คำขอร้องอ้อนวอนแต่อย่างใดแต่มันคือแววตาที่เขามองว่ามันหยิ่งจองหองสิ้นดี
“ดี กูชอบนักผู้หญิงแบบมึง ทรายแก้ว”