สุดแล้วแต่ใจทัพพ์

แทนคุณ แบกรับความเจ็บปวดเอาไว้คนเดียว โดยไม่รู้เลยว่าทำไม ทัพพ์ ถึงเกลียดเขาเข้าจนเข้าไส้ขนาดนั้น ทั้งที่ของอดีตเขาทั้งคู่มีแต่เรื่องราวน่าจดจำ...กินด้วยกัน นอนด้วยกัน โตมาพร้อม ๆ กัน ทว่าตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัยทัพพ์ก็เปลี่ยนไปราวกับว่าเป็นคนละคน

-------------------------------

“แทนไม่อยากทะเลาะกับทัพพ์เลยนะ เราคุยกันดี ๆ เหมือนแต่ก่อนไม่ได้เหรอ”

“ให้กูพูดดีกับคนอย่างมึง กูไปคุยกับหมาข้างถนนไม่ได้กว่าเหรอ”

“ทัพพ์...แทนไปทำให้อะไรให้ ทำไมทัพพ์ดูโกรธแทนมากขนาดนี้”

“มึงรู้ดีแก่ใจ อย่ามาเล่นละครในบ้านของกู”

“ถ้าเลือกได้แทนก็ไม่อยากรบกวนบ้านหลังนี้หรอก”

“มึงก็ไสหัวไปอยู่ที่อื่นสิ หรือว่ายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการล่ะ”

“ทำไมทัพพ์พูดแบบนั้น”

“ที่มึงยอมตกลงเพราะอยากเป็นเมียกูจนตัวสั่น หรือว่าอยากได้สมบัติของปู่กูกันแน่”



❌คำเตือน❌

นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง เหตุการณ์ อาชีพ ตัวละคร สถานที่เป็นเพียงการสมมติขึ้นมาเท่านั้น มีภาษาปาก และคำแสลง เพื่ออรรถรสในการอ่าน บางบทมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะทางผู้เขียนมิได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตามแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ