โซ่รักพันธกานต์

“คุณภีมมีอะไรเรียกใช้ฉันหรือเปล่าคะ” เขมมิกาถามคนที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าของเธอ
“ได้ข่าวว่าคุณไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่า มันเกี่ยวกับผมไหม”
“ปวดหัวเป็นไข้หวัดธรรมดาค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง” เขมมิกาเลือกที่จะโกหกชายหนุ่มออกไป
เธอไม่เคยรู้จักเขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง จะมีลูกหรือมีเมียหรือยังก็สุดจะรู้ สู้เธอโกหกไปแล้วสบายใจทั้งสองฝ่ายไม่ดีกว่าเหรอ
“ผมยังยืนยันคำเดิมนะครับ ถ้าเกิดว่าคุณเป็นอะไรขึ้นมา เอ่อ…ผมหมายถึงถ้าเกิดว่าคุณท้องขึ้นมาจริง ๆ ช่วยมาบอกผมด้วยนะครับ”
ภีมรู้สึกกังวลใจ เพราะไม่รู้ว่าเขาและเธอแข็งแรงพอที่จะมีลูกหรือเปล่า แม้ตอนแรกเขาจะสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ในเมื่อเธอป่วย เขาจึงอดไม่ได้ที่ความกังวลเหล่านั้นจะกลับมาอีกครั้ง
ถ้าเกิดว่าเธอท้องขึ้นมาจริง ๆ เขาก็ยินดีจะรับผิดชอบ เพราะตอนนี้เขาไม่มีพันธะใด ๆ แล้วทั้งสิ้น เขาเป็นลูกผู้ชายมากพอ กล้าทำก็กล้าที่จะรับ
“ได้ค่ะ...ไว้ถ้าเกิดว่าฉันท้องขึ้นมาจริง ๆ ฉันจะรีบบอกคุณภีมเป็นคนแรกค่ะ ถ้าเกิดว่าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับไปทำงานนะคะ”
เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าตอบ เขมมิกาจึงรีบเดินปรี่ออกจากห้องไปทันที พลันคิดไปถึงความต้องการของชายหนุ่ม
ตอนนี้แม้ว่าเธอจะกำลังตั้งท้องจริง ๆ แต่เธอจะไม่มีวันบอกเขาเด็ดขาด เธอจะเคลียร์งานที่คั่งค้างอยู่ทั้งหมดให้เสร็จ และจะรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หญิงสาวไม่อยากให้มีใครรู้เรื่องของตนกับภีม