แล้วเราก็ได้พบกัน

“เธอยังไม่ตอบคำถามของฉันเลย เดวิด ผ่านมาตั้งสามร้อยปีแล้ว เธอไม่เบื่อบ้างหรือ เก็บความทรงจำที่ผ่านมาถึงสามร้อยปีเพื่อรอเล่าให้คนคนหนึ่งฟัง ความทรงจำมากมายมหาศาล ถ้าเป็นมนุษย์คงไม่สามารถทนได้”
“หุ่นยนต์เบื่อไม่เป็นหรอก เราทำตามคำสั่งของมนุษย์”
“ไม่ใช่คำสัญญาหรอกหรือ”
“ทั้งสองคำมีความหมายไม่ต่างกัน” มันบอก
“ต่างสิ ต่างกันมาก เพราะว่าคำสั่งมักจะไม่ค่อยเติมความรู้สึกลงไป แต่คำสัญญานั้นเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเสมอ เธอล่ะ ทำเพราะเป็น ‘คำสั่ง’ หรือเป็นเพราะ ‘คำสัญญา’”
เดวิดนึกถึงคำสนทนาเมื่อครั้งที่มันกับอิสตราอยู่ในสวนสาธารณะ
“คุณรู้เรื่องนั้นได้ยังไง ไม่มีใครรู้เรื่องของผมกับอิสตรา”
“รู้สิ ก็ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันเฝ้าดูเธอมาตลอด เธอเป็นจักรกลที่น่าสนใจที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา” ชายปริศนาที่ชื่อแองเจิ้ลตอบเดวิด
“น่าสนใจ? ทำไมผมถึงน่าสนใจ”
“เธอตอบฉันก่อนสิว่า ที่เธอทำมาทั้งหมดเพราะว่ามันเป็น ‘คำสั่ง’ หรือเป็นเพราะ ‘คำสัญญา’”
“ผมทำเพราะผมสัญญากับคุณหนูเอาไว้”
“นั่นล่ะ ที่ทำให้เธอน่าสนใจ” แองเจิ้ลกอดอกส่งยิ้มให้เดวิด
เดวิดไม่เข้าใจความหมายนั้นเท่าใดนัก ทว่ากระแสไฟฟ้ากลับวิ่งวุ่นในร่างจักรกล เป็นกระแสไฟแบบเดียวกับที่มันนึกถึงความหมายของชื่อมันเอง