เกี้ยวรักสามีไร้ใจ

‘เซี่ยอิง’ ทะลุมิติมาอยู่ในนิยายน้ำเน่าที่ตนเคยอ่าน การก้าวข้ามผ่านกาลเวลาครั้งนี้ดันมาติดอยู่ในร่างของเหยียนเสวี่ยชิงสตรีแสนจืดชืดผู้ถูกสามีหมางเมินไม่พอนางยังถูกใส่ร้ายให้เป็นนางร้ายที่อยู่เบื้องหลังการวางยาพิษฮูหยินผู้เฒ่าที่ตอนจบต้องตายอย่างน่าอนาจ ในเมื่อเป็นคนดีกลับได้รับผลตอบแทนแสนชอกช้ำใจ เซี่ยอิงผู้นี้ขอสวมบทเป็นนางจิ้งจอกเอาคืนนางร้ายตัวจริงที่จ้องจะแย่งสามีของนาง คอยดูเถิดนางจะใช้ประสบการณ์ที่มีเกี้ยวสามีให้เป็นของตัวเองเพียงผู้เดียว สตรีอื่นอย่าได้หวัง!
“ดอกโบตั๋นนี้ช่างเหมาะกับแม่นางเจียหรงยิ่งนัก”
“แม่นางจางท่านชมข้าเกินไปแล้วกระมัง”
“ข้าก็เคยคิดเช่นนั้น แต่ในตอนนี้ดอกเสาเย่าคงเหมาะสมกับนางมากกว่า”
“ฮูหยินเฉิง เหตุใดท่านถึงได้เอ่ยเช่นนี้”
“ในมวลหมู่ดอกไม้ดอกโบตั๋นได้ชื่อว่าล้ำค่าที่สุด ช่างน่าเสียดายนักที่เห็นนางลดค่าตัวเองให้เป็นเพียงของเลียนแบบด้วยการเอาแต่ขลุกตัวอยู่ที่นี่”
คุณหนูหลายคนเมื่อได้ยินคำตอบของเธอได้แต่ยิ้มเจื่อน ผิดกับเจียหรงที่ตั้งท่ายิ้มแย้มเช่นเดิมอย่างไม่รู้สึกรู้สาอันใด
“หากข้าเป็นดอกเสาเย่า เจ้าก็คงเป็นดอกเหมยกระมัง เพราะมันเบ่งบานอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางหิมะในฤดูหนาว ไร้คนเหลียวแล” ท้ายประโยคไม่วายจิกกัดเธอ
“หากเจ้าคิดเช่นนั้นแล้วสบายใจก็จงคิดไปเถิด เพราะท้ายที่สุดแล้วใช่ว่าทุกคนจะชอบดอกโบตั๋นไปเสียหมด อย่างน้อยก็ยกเว้นสามีข้าคนหนึ่ง”