ทำยังไงดี…ในโลกแห่งนี้(ผม)เป็นแค่ตัวประกอบ [Omegaverse] เล่ม 1

จะหลุดเข้ามาในนิยายทั้งที เป็นได้แค่ตัวประกอบพสุมดีหน้าตาบ้านๆ บอบบาง ขี้โรค มิหนำซ้ำยังตัวเตี้ยยังกะหมากระเป๋าเนี่ยนะ!
.
.

นั่งถ่างตาแต่งนิยายอยู่ดีๆ ผมก็หลุดเข้ามาในนิยายของตัวเอง แถมยังเป็นแค่ไอ้บ่าวตัวประกอบ

บ่ะ!! คนอื่นเขาทะลุมิติมาเป็นตัวเทพ ตัวบอส ตัวเอก

แต่ผม...

เจือกได้เป็นแค่พสุมดี บอบบาง ขี้โรค แถมยังตัวเตี้ยปุ๊กปิ๊กไม่ต่างจากหมากระเป๋า

จะเกิดใหม่ทั้งทีทำไมไม่ได้บทเป็นพระเอกหล่อๆ มาดแมนแฮนซั่ม ชาติตระกูลดีๆ กระบองประจำตัวใหญ่ๆ ยาวๆ ฟะ!

เออ...ไอ้อย่างหลังนี้น่าเจ็บใจสุดละ โลกจริงที่ว่าพอไปวัดไปวาฟาดหน้าใครได้ไม่อาย พอเข้ามาในนิยายเสือกเล็กกระจิ๋วเท่ากล้วยไข่ที่เพิ่งงอกออกจากหวี

พูดแล้วเจ็บใจฉิบหาย...ให้ตายเถอะ!



“หากไอ้บ่าวตัวใด มันกล้าเอ่ยปากขอเองกับพ่อแลเเม่ข้า ข้าจักจับมันเฆี่ยนแล้วตัดลิ้นของมันเสีย”

ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ อดรู้สึกเสียวสันหลังวาบไม่ได้กับน้ำเสียงดุดันและท่าทีเอาจริงของคนตรงหน้า

“จำไว้! หากข้ามิได้เองมาครองก็อย่าหวังว่าไอ้อีหน้าไหนจักได้เองไปเช่นกัน!”