ดอกรักสีชาด

แม่แก้วแม่รู้ฤาไม่ ว่าแม่นั้นเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพี่ เจ้านั้นงดงาม งามจนพี่ไม่กล้าที่จะเอื้อมแม่มาเคียงกาย เป็นทั้งชีวิตของพี่เป็นลมหายใจเป็นดวงใจ เป็นคนที่ทำให้พี่อยากมีชีวิตอยู่ในชาติภพนี้


“แม่แก้วเอ๋ย อย่าได้กลัวพี่เลย พี่หาได้คิดร้ายต่อแม่เลย” ใบหน้าคมเข้มแววตาดั่งดวงอาทิตย์ที่กำลังแผดเผาทุกสิ่งอย่างที่ขว้างทาง แต่ในตอนนี้มันกลับอ่อนโยนราวกับสายลมยามเย็นที่คอยโอบกอดท้องนภาเข้าสู่ยามราตรี ผู้ที่ถูกกล่าวหาครหาว่าเป็นบุรุษผู้ไร้ความเมตตาป่าเถื่อน ผู้ที่กระหายเลือดมากกว่าอำนาจ แต่แล้วใยบุรุษที่ผู้ใดต่างหวาดกลัว ผู้ที่ไร้ความอ่อนโยนแม้แต่กายหยาบยังดูดุดัน ใบหน้าคมเข้มนั้นยังดูดุเดือดดุดันอยู่ทุกช่วงเวลา

แต่…ไม่ว่ายามใดที่สตรีที่มีชื่อเสียงไม่ดี เป็นสตรีโหดร้ายนิสัยโหดเหี้ยมมีดีเพียงแค่กายหยาบที่งดงามราวกับเทพธิดาที่ลงมาจุติ แต่กลับมีนิสัยที่โหดร้ายดั่งผีร้าย นางขี้อิจฉา นางรักสบาย กระหายอำนาจ นางเกลียดความลำบาก รักความสุขสบาย และเป็นนางผู้นี้ที่ผู้คนสาปส่งให้ตกตายไปในเร็ววัน แต่กลับมีคนผู้หนึ่งที่ถนอมนางดั่งดวงใจ

ลำบากไม่ให้ใกล้ หาความสุขสบายมาประเคนให้ด้วยความเต็มใจ ขอเพียงนางไม่ทิ้งไป เขานั้นยอมนางได้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตเขายังกล้าที่จะมอบมันให้นางไปอย่างไม่ลังเล



"แม่ ได้โปรดเถอะ กลับมาหาพี่"

น้ำเสียงอันสั่นเครือของขุนไกรเอ่ยออกมาราวกับจะขาดใจ เอ่ยอ้อนวอนดวงใจของตนทั้งน้ำตา หากในยามนี้ร่างกายของเขาสามารถขยับได้ เขาจักมิยอมให้นางเดินจากเขาไปเช่นนี้

“ข้ามีวาสนาได้พบเจ้าเป็นบุญของข้ายิ่งนัก แต่จักให้ข้าเห็นแก่ตัว ทิ้งให้อีกหลายชีวิตต้องมาเจ็บปวดเพราะข้า ข้ามิอาจทำได้ โดยเฉพาะเจ้าข้ามิอาจทนได้หากเสียเจ้าไป”

“ไม่! แม่อย่าไป อย่าไปจากพี่ อย่าออกไปนะ กลับมาได้โปรด กลับมาหาพี่”

น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาในยามนี้นั้นมันสิ้นหวังเหลือเกินยิ่งเขามองเห็นรอยยิ้มที่สิ้นหวังของนางยิ่งทำให้เขาร้องไห้หนักมากขึ้นเฝ้ามองแผ่นหลังบางจนลับตา



ดวงใจบินหนี สู่ท้องนภา

หายไปในม่านเมฆา ลับตาไร้แม้เงา 

หมดวาสนาปีนป่ายตามหาเจ้า

ทุกยามเย้า พี่เฝ้ามอง ท้องนภา แสนกว้างใหญ่

พี่นั้น มิใช่ปักษา ไร้ปีกบินตาม หาเจ้า แล้วแม่เอ่ย