พี่...พฤกษ์

“ยังเด็กอยู่เลย...ไปหลอกลูกสาวบ้านไหนมารึเปล่านะลูก แน่ใจนะว่าจะไม่มีปัญหาทีหลัง เมียเรา...เด็กมาก ตัวก็เล็กนิดเดียวเอง” เสียงมารดาบ่นกับลูกชาย เมื่อได้เห็นหน้าลูกสะใภ้ แล้วใจคอพ่อกับแม่ พากันหายวับไปทั้งอก จ้องหน้าคนมีเมียแล้ว ก็เห็นเอาแต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ภูมิใจอวดสะใภ้ให้พ่อแม่รู้จัก
“ไม่เด็กหรอกแม่ เป็นสาวแล้วสิ ลูกสะใภ้แม่สวยไหมครับ น่ารักไหม?”
“สวยย่ะ แต่ดูยังไงก็เด็กน้อย เรานี่ยังไง...อดอยากปากแห้งมากนักหรือไงกัน หาสาวที่ไหนไม่ได้แล้วเรอะ จนต้องเอาเด็กทำเมียแบบนี้เลยรึ?”
“แม่ เมียผมไม่เด็กเสียหน่อย กำลังดีออก...น่ารักจะตาย”
“ไม่เด็กอะไรล่ะนั่น แล้วดูตัวกระจิ๋วเดียว เล็กบางแค่นั้นเอง มองยังไงก็...” แม่ผัวมองสะใภ้ที่วุ่นวายอยู่ในครัวเล็กๆ แล้วก็ได้แต่หน้าเสีย รู้สึกใจคอไม่ดีเลย เมียลูกชายพวกท่านดูตัวบางร่างน้อยเหลือเกิน บอกเป็นเด็กยังไม่โต พวกท่านจะไม่เถียงเลย หน้าตาเจ้าหล่อนสะสวย แต่ตัวบางเหลือใจ มองลูกชายตัวโตๆ ของนางที่นั่งยิ้มภูมิใจอวดเมีย แล้วก็ได้แต่ถอนใจเบาๆ ชอบมากละสิ ยิ้มหน้าบานไม่หุบเลย ตั้งแต่แนะนำแล้วอวดเมียให้พ่อกับแม่ได้รู้จัก
แม่ลูกนั่งคุยกันเสียงเบา กระซิบกระซาบ สายตาคนสูงวัยไม่ได้ละไปจากลูกสะใภ้วัยใส ที่เห็นแล้วตกใจจนหน้าถอดสี ใจหายใจคว่ำ เพราะรู้ว่าลูกชายได้เสีย เอาเด็กทำเมียไปแล้ว พามาอยู่กินกันที่บ้านแล้วเป็นเดือนสองเดือนแล้วด้วย
“สิบแปดเต็มน่าแม่ จดทะเบียนสมรสด้วย น้องเต็มใจ ไม่ได้บังคับเสียหน่อย คนรักกันชอบกัน มีใจให้กันอยู่”
“หึ เห็นคนงานว่าเราไปติดสินบนตาเขา จนเขาเอาหลานมายกให้ไม่ใช่เรอะ”
“นั่นก็เกินไป ลูกชายพ่อเป็นคนดี ผู้หลักผู้ใหญ่เขาเอ็นดูถูกชะตา ถึงได้ยอมยกหลานสาวให้” ลูกชายคนเดียวยิ้มอ่อนถอนใจ กับสีหน้าแววตาจ้องจับผิด แบบจะดุก็ไม่เต็มปาก จะต่อว่าก็ไม่เต็มคำ ของพ่อกับแม่ ตอนเห็นหน้าเห็นตัวสะใภ้...เด็ก
“ตอนได้ยินว่าจะเอาเมีย ก็ไม่คิดว่ามันจะเอาเสียเด็กขนาดนี้” หันไปคุยกันสองคนผัวเมีย เพราะตกใจมาก กับลูกสะใภ้หน้าตาสะสวย ตัวเล็กตัวบางที่ลูกชายเขาหาได้