โซ่การุณย์

ปานชีวา หรือมะยม หญิงสาววัยยี่สิบปี เธอถูกคุณย่าประภาอุปการะคุณมาตั้งแต่ยังเด็ก ด้วยความที่เป็นเด็กบ้านแตกไม่มีใครต้องการ ทำให้เธอพยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนพระคุณของคุณย่า

ศรา หรือ เสือ ชายหนุ่มอายุสามสิบปี เขาเป็นหลานชายคนเดียวของคุณย่าประภา เป็นคนเคร่งขรึมเด็ดขาดและจริงจังในทุกๆเรื่อง



ศราให้ความเอ็นดูกับเด็กหญิงที่คุณย่ารับอุปการะมาตลอด เพราะรู้สึกเห็นใจและสงสารในโชคชะตาของเธอ แต่ในที่สุดความเอ็นดูก็แปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง เมื่อเขารู้ธาตุแท้ว่าความจริงแล้วเธอมันไม่ได้น่าสงสารเลยสักนิด แต่ป็นผู้หญิงหน้าด้านและทะเยอทะยานจนน่ารังเกียจ

และความทะเยอทะยานของเธอก็ทำให้เขาสูญเสียคนรักไป ศราจึงพยายามทำทุกทางให้เธอได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสม!

"ลงไป!"

เขาออกคำสั่งแล้วจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ฉันบอกให้ลงไป!"

"แต่ฝน..."

"แค่น้ำฝนทำอะไรคนหน้าด้านอย่างเธอไม่ได้หรอก! รู้ไว้ซะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเธอ! ลงไป!"

ก้อนสะอื้นวิ่งขึ้นมาจุกที่ลำคอจนเจ็บร้าว กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อเขาไล่อย่างไม่ไยดี และเธอก็เลือกที่จะเปิดประตูลงจากรถไปโดยไม่อ้อนวอน

"ฮึก...ฮึก..."

ปานชีวามองตามท้ายรถคันหรูที่ขับออกไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ยกสองแขนขึ้นกอดตัวเองท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำ 

ครืนนน ครืนนน เปรี้ยง!!!

กรี๊ดดดด!!!

เธอทรุดนั่งลงตรงนั้นแล้วกรีดร้องสุดเสียงแล้วยกสองมือขึ้นปิดหู ทั้งหวาดกลัวทั้งตกใจจนตัวเนื้อสั่น นึกเสียใจที่ไม่เอ่ยปากอ้อนวอนเขา

"ฮือๆ....ฮึก"

การที่ศราทอดทิ้งเธอมันเหมือนกับหอกดาบที่ทะลวงซ้ำตรงแผลเก่า ไม่ว่าจะเป็นวันนี้หรือวันวานเธอก็ยังคงเป็นชีวิตไร้ค่าที่ไม่มีใครต้องการ ไม่มีแม้แต่คนที่คอยห่วงใยหรือใส่ใจ



ดวงตาแดงก่ำมองไปยังพ่อของลูกด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหน้าท้องนูนที่ปวดแปลบ

"ในท้องนี่ก็ลูกคุณนะคะ คุณกล้าพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง!"

"ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ในเมื่อมันคือชีวิตที่ฉันไม่เคยต้องการ!"

เขาตะคอกใส่ด้วยแรงโทสะโดยไม่ทันสังเกตุเลือดสีแดงสดที่เริ่มไหลลงตามเรียวขาของเธอ

"เด็กคนนี้มันก็จะเป็นเหมือนเธอ! เหมือนแม่ของมัน! เกิดมาเป็นตัวปัญหาที่ไม่มีใครต้องการ!"

ปานชีวายืนอึ้งเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากเขา ที่ผ่านมาศราทำร้ายจิตใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่ทำให้เธอเจ็บปวดได้เท่าครั้งนี้