กลใจ ผูกรัก

แฟนสาวถูกบังคับให้แต่งงาน นิปุณเลยหนีความเจ็บช้ำไปเรียนต่อเมืองนอก โดยหารู้ไม่ว่าแฟนสาวได้ปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อหนีการแต่งงานนั้น จนเมื่อลูกโตและเริ่มถามหาพ่อ เธอจึงวางแผนหาทางเอาเขากลับมารับผิดชอบ

“ทำไมน้องปุณน้องปัณไม่มีปะป๊า”
“ปะป๊าคืออาราย”
“ปะป๊าก็คือปะป๊าไง ปะป๊าให้ขี่หลัง ปะป๊าพาไปซื้อขนม พาไปเล่นน้ำ แล้วก็เล่านิทานด้วย”
“ปี้ปุณให้หม่าม้าเล่านิทานให้ฟังก็ได้”
“แล้วหม่าม้าน้องปุณให้ขี่หลังด้วยเหรอ”
“หม่าม้าไม่ได้ให้ขี่หลัง น้องปัณกับปี้ปุณขี่หลังลุงอิ๊ง”
“ลุงอิ๊งเป็นปะป๊าเหรอ”
“ม้ายช่าย ลุงอิ๊งไม่ใช่ปะป๊า ลุงอิ๊งเป็นลุงอิ๊ง”
“ถ้างั้นน้องปุณน้องปัณก็ไม่มีปะป๊าสิ”
“หม่าม้าค้าบ ทำไมน้องปัณไม่มีปะป๊าเหมือนปี้นาย”
“หม่าม้าค้าบ ปี้ปุณอยากได้ปะป๊าเหมือนปี้นาย”


"น้องปุณน้องปัณเป็นลูกของใครเอิ้น"
เขาเอ่ยถามเธอโดยที่ไม่หันมามองหน้า สายตายังจับจ้องอยู่ที่เด็กทั้งสองคนไม่วาง
อัจจิมาสูดหายใจเข้าลึก พร้อมแล้วที่จะเปิดรับผลของการกระทำทุกอย่าง การเผชิญหน้ากับครอบครัวในตอนที่รู้ว่าตั้งครรภ์เธอก็ทำมาแล้ว ล้มงานแต่งกับคู่หมั้นเธอก็ทำมาแล้ว นับประสาอะไรกับแรงอารมณ์จากคนที่เป็นพ่อของลูก ในเมื่อเธอเชื่อว่าเขายังรักเธออยู่ ไม่อย่างนั้นหลังเธอไปพบเขา เขาคงไม่บินกลับไทยมาไวแบบนี้หรอก
“เอิ้น บอกพี่มาว่าน้องปุณน้องปัณเป็นลูกของใคร”
เขาหันมาเค้นถามอีกครั้งเมื่อรอฟังอยู่นานแล้วแต่ยังไร้คำตอบจากเธอ
"ก็ดูหน้าสิ เห็นหน้าแล้วยังกล้าจะมาถามหาอีกเหรอว่าลูกใคร"
"ไม่ พี่ต้องการได้ยินจากปากเอิ้นชัดๆ พูดมาให้พี่ได้ยิน ปุณกับปัณเป็นลูกใคร”
เขาเอ่ยย้ำมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบนิ่งสนิท ไม่มีวี่แววของความโกรธ แต่ก็ไม่ได้มีความโอนอ่อนใดๆ เหมือนเป็นคำสั่งว่าเธอต้องพูดมากกว่าจะเป็นเพียงคำถามธรรมดา อัจจิมาก้มหน้าไม่กล้าตอบ จนเขาต้องเอื้อมมือมาจับกับมือเธอแล้วบีบเอาไว้แน่น คราวนี้แววตาที่เธอเห็นจากที่เขาสบมาดวงตาที่จ้องมองหน้าเธอมันเต็มไปด้วยความขอร้องอ้อนวอน
“พูดสิเอิ้น ขอร้อง พูดให้พี่ได้ยินชัดๆ สักครั้งว่าน้องปุณน้องปัณเป็นลูกของใคร"
คนถูกถามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก น้ำตาเริ่มคลอขัง เขารู้อยู่แล้วยังจะมาบังคับให้เธอพูดอีกทำไม ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเด็กทั้งสองคนเป็นลูกของใคร ทำไมยังต้องมาเค้นให้เธอพูดออกมาอีก
“เอิ้น…”
"ลูกพี่ปุณ ปุณณวรรธน์กับปัณณวีร์ เป็นลูกของพี่ปุณกับเอิ้น พอใจหรือยัง"