สดับเพียรหมื่นภพชาติ

แม้ต้องโทษทัณฑ์ตกนรกสักกี่ภพพชาติ แม้ต้องกลายเป็นคนบาปอีกสักกี่พันปี

ไป๋เยว่ชิงผู้นี้ก็มิอาจทนเห็นพุทธองค์หลี่จิ้งหยางเข้าสู่หนทางนิพพานได้ ร่างกายสง่างามมากด้วยฌานบารมีเยื้องย่างไปที่แห่งใด ไป๋เยว่ชิงก็ตามเป็นเงาในทุกหนแห่ง

"พอเสียที พอเถิดหนาเยว่ชิง"

เสียงของพุทธองค์เอ่ยขึ้นเนิบช้า ทว่าไป๋เยว่ชิงทำได้เพียงยิ้มขบขันอยู่เพียงลำพัง



ขอให้พออย่างนั้นหรือ?



"ตอนที่ข้าน้อยตายไป พุทธองค์เศร้าโศกบ้างหรือไม่?"

หลี่จิ้งหยางปรายสายตามองคนถาม "อาตมาละวางอารมณ์และตัดอาวรณ์ไปหมดแล้วเยว่ชิง"

"เช่นนั้นมีเหตุผลกลใดที่ท่านใช้มันเพื่อสังหารข้าน้อย ทั้งที่ข้าน้อยจงรักภักดีและเชื่อใจพุทธองค์เสมอมา" คนถามมีรอยยิ้มอยู่ในสายตา แต่พุทธองค์นั้นกลับมีสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก

"อย่าเป็นเช่นนี้เลยเยว่ชิง อย่าอยู่อย่างทุกข์ทนเพราะอาตมา"

"ข้าน้อยน่ะหรือทุกข์ทน?"

พุทธองค์หลี่จิ้งหยางหลับตาลงอย่างเชื่องช้า นั่งสงบจิตเข้าฌานบำเพ็ญเพียรโดยไม่สนว่าไป๋เยว่ชิงจะเอ่ยสิ่งใดออกมา

"นักบุญในคราบปีศาจเช่นท่านมีดีอันใดกัน ข้าน้อยถึงต้องปล่อยให้ท่านสำเร็จเป้าหมายที่ตั้งใจ ในเมื่อท่านยังตัดโอกาสในชีวิตข้าน้อย ปลิดชีพข้าน้อยโดยที่ข้าน้อยไม่มีโอกาสขอร้องอ้อนวอนด้วยซ้ำ!"



สดับเพียรหมื่นภพชาติ