Rose...รสริน

เมื่อชีวิตรักของเธอถูกทำลายด้วยความแค้น เลยทำให้ชีวิตของเธอต้องพบเจอแต่ความเจ็บปวด จนทำให้เธอเลือกที่จะหนีไป และแล้ววันหนึ่งก็ต้องกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง เพื่อที่จะได้รับรู้เรื่องราวในอดีตและร่วมรับผิดชอบ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เนื้อเรื่อง..
ภูผาคลี่ยิ้มหวานส่งไปให้เด็กน้อย พร้อมกับย่อเข่าลงไปอ้าแขนรอรับร่างเล็ก ที่วิ่งโผเข้ามากอดตน และหอมเข้าไปสองสามฟอด ให้เธอหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา “ฟอด ฟอด ฟอด… น้องไอรีนของลุงภูน่ารักขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะคะ แบบนี้ลุงภูก็หลงตายเลยสิ”
“คิก คิก คิก ลุงภูหลงรักตายเลยคะ น้องไอรีนชอบ” ร่างเล็กพูดไป ขาก็แกว่งไปมา อย่างมีความสุข
ก่อนจะก้มลงไปมองขาของตนที่โดนมือขาวของใครบางคนกระตุกเข้า และเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งขมวดคิ้วมองมาที่ตน
“น้องจิ๋ว ๆ ไม่คิดถึงพี่แร็กคูนคนนี้บ้างเหรอ” น้องแร็กคูนวัยหกขวบเศษที่เห็นเด็กหญิงตัวน้อยน่ารัก และนึกถึงน้องสาวตัวเองก็พูดขึ้น
“พี่แร็กคูนเป็นใครคะ...” เด็กหญิงถามด้วยความสงสัย “น้องไอรีนไม่รู้จัก แล้วน้องไอรีนจะคิดถึงได้ยังไง” พูดไปเด็กน้อยก็ยกมือน้อย ๆ ขึ้นมาเกาหัวตัวเองไป
ทำให้น้องแร็กคูนที่ได้ยินถึงกับหันไปกระตุกชายเสื้อภูผา แล้วชี้นิ้วเล็ก ๆ มาที่ตัวเองก่อนจะชี้ไปทางภูผาให้เด็กน้อยดู “ลุงภู ๆ ลุงภูของพี่คูน”
เด็กหญิงขมวดคิ้วขึ้น แล้วหันหน้าหนีเขาไปกอดคอภูผาทันที “ลุงภูของน้องไอรีนต่างหาก”
ตานี้ทำเอาเด็กชายขมวดคิ้วไปมากกว่าเดิม น้องแร็กคูนหันไปเบ้ปากให้ภูผา แล้วกระตุกชายเสื้อของเขาไม่หยุด “ลุงภู ๆ น้องไม่เห็นสนใจพี่คูนเหมือนน้องจิ๋วที่บ้านเลย น้องเป็นอะไร ทำไมถึงไม่สนใจพี่คูน”
ทำให้ทศพลกับภูผาถึงกับคลี่ยิ้มออกมา ก่อนที่ทศพลจะย่อตัวลงไปอุ้มเด็กชาย ทำให้น้องไอรีนหันขวับกลับมามองตาเขียวปัด แล้วค่อย ๆ เบ้ปากขึ้น “คุณพ่อ คุณพ่อ...”
“ชู่… ไม่เอาค่ะ ไม่เอาน้องไอรีน ไม่ทำแบบนี้กับพี่คูน ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ” ทศพลพูดขึ้น ทำให้เด็กหญิงก้มหน้าลง
ก่อนจะยอมเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อถูกลุงภูผาหอมแก้ม เด็กหญิงมองไปทางพี่แร็กคูนที่ตัวใหญ่กว่าตน และมองมาทางตนอยู่ด้วยสายตาเศร้าสร้อย ก็ลองส่งยิ้มหวานไปให้ ทำให้เด็กชายคลี่ยิ้มออกมา
“พี่ชายเป็นใครคะ” เด็กหญิงถามออกไปอย่างฉะฉาน
“พี่ชายเป็นพี่ชายของน้องจิ๋วชื่อพี่แร็กคูน และมีพี่ชายชื่อพี่คูณสอง” เด็กชายตอบออกไปยิ้ม ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายสนใจตน
“พี่แร็กคูนเป็นหลานของลุงภูเองค่ะ วันนี้ลุงภูพาพี่คูนมาเล่นด้วยดีไหมคะ” ภูผาพูดขึ้น
“ดีค่ะ น้องไอรีนจะได้มีเพื่อนเล่น พี่คูนเล่นเป็ดเป็นไหมคะ” น้องน้อยถามออกไปยิ้ม ๆ
“เล่นเป็ด?” เด็กชายแร็กคูนเอียงคอถามด้วยความสงสัย
“เป็ดก๊าบ ๆ อะค่ะ เล่นเป็นไหม”
“อืออ...” เด็กชายพยักหน้ารับ ถึงไม่รู้ว่าเล่นยังไง ก็อยากจะเล่นกับน้องน้อย
“งั้นเดี๋ยวน้องไอรีนจะเล่นเป็นแม่เป็ด พี่คูนเล่นเป็นพ่อเป็ดนะคะ” เด็กหญิงพูดแล้วดิ้นดุ๊กดิ๊กลงจากอ้อมกอดของภูผา
ภูผามันเขี้ยวเลยหอมเข้าไปฟอดใหญ่ก่อนจะยอมปล่อยตัวเด็กน้อยลง ทศพลที่เห็นแบบนั้น ก็วางตัวน้องแร็กคูนลงไปเช่นกัน
พอน้องแร็กคูนขาถึงพื้นก็วิ่งร่าเข้าไปกอดไปหอมน้องไอรีนเข้าไปยกใหญ่ จนเด็กหญิงหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน “ลุงทศลุงภูครับ น้องจิ๋วตัวเล็กน่ารักกว่าน้องจิ๋วของน้องคูนอีก”
ภูผาที่เห็นก็ยกมือขึ้นไปโยกหัวเด็กชายอย่างเอ็นดู “เห็นตัวเล็กแบบนี้ แต่น้องไอรีนจะสี่ขวบอีกไม่ถึงสองเดือนแล้วนะครับ”
“อ้าว งั้นก็เป็นพี่น้องจิ๋วต้องเกือบสองปีเลยน่ะสิ แล้วทำไมน้องตัวจิ๋วจัง” น้องแร็กคูนพูดออกมาด้วยความสงสัย
“ก็น้องเป็นเด็กตัวเล็กไงครับ” ทศพลพูดขึ้น
“งั้นก็ดีเลย น้องคูนชอบน้องตัวจิ๋ว ๆ ไปกันน้องจิ๋ว ไปเล่นกัน” น้องคูนพูด แล้วจับแขนน้องน้อยพาเดินอุ้ยอ้ายออกไป