ฝันนั้นที่เป็นจริง

ความรักของฉันจบลงตอนอายุสิบสี่ปี
ความฝันของฉันพังทลายแบบไม่เหลือชิ้นดี
อนาคตของฉันมืดหม่น และเปลี่ยวเหงาสิ้นเชิง
ท้องฟ้าที่เคยเห็นหม่น มืดลงแบบไม่น่าเชื่อ
เพียงเพราะ...ผู้ชายที่ฉันแอบชอบมาเกือบสองปีเต็ม มีคนสนิทข้างกาย
หัวใจของฉันร้าวราน สิ้นหวังและหดหู่
ฉันร่ำไห้ไม่ต่างอะไรกับคนเสียสติ บอกใครไม่ได้สักคนเรื่องสาเหตุที่ทำให้ฉันฟูมฟายเช่นนั้น
หลังจากตั้งสติได้ ฉันก็ตั้งใจ...จากนี้ไป ฉันจะไม่มีทางเสียน้ำตา หรือหลงรักใครอีก
ฉันคงไม่มีวันมีความสุขอีกแล้ว ฉันฝังความทรงจำนั่นไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด