วสัตฤดูผลิบานตรงกลางใจ

ฮวาเซียงเซียง คุณหนูรองของร้านปักผ้าฮวาจิ่น หญิงงามเพรียบพร้อม อ่อนหวาน นางเคยได้รับการช่วยชีวิตจากพรานป่าหน้าโหด ทำให้นางรู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่มีแต่หนวดเคราน่ากลัวนั้นกับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนใจดี นางรู้ซึ้งถึงบุญคุญย่ิ่งนัก แต่ต้องมีเหตุให้นางต้องแต่งกับพรานป่าคนนี้นางตั้งใจแล้วว่าจะเป็นศรีภรรยาที่ดี หาได้รังเกียจเขาไม่แต่เหตุใดเมื่อยามค่ำคืนเขาต้องออกไปล่าสัตว์บ่อยครั้งด้วยเล่า!
.............................................................................................................................................................
หวังจงที่เดินเข้าออกเทน้ำจนเต็มถังก่อนจะมีน้ำร้อนเผื่อไว้อีกสองถังเพื่อเติมในภายหลังเสร็จก็หันไปเรียก
ฮวาเซียงเซียงที่ปลดเครื่องประดับต่าง ๆ ออกหมดแล้ว
“ขอบคุณท่านพี่เจ้าค่ะ ท่านออกไปรอข้างนอกดีหรือไม่ข้าจะรีบอาบน้ำเจ้าค่ะ” ฮวาเซียงเซียงหันไปถอดเสื้อตัวนอกออกเหลือเสื้อตัวในสีขาวแต่เมื่อหันกลับมากลับเห็นว่าหวังจงยังคงยืนอยู่ที่เดิมก็รีบเอ่ยให้เขาออกไปรอด้านนอก
“ข้าก็ยังไม่อาบน้ำเช่นกัน” หวังจงมองนางนิ่งเค้าแทบจะทนรอไม่ไหวอยู่แล้วที่จะลงไปอาบน้ำด้วยกันกับนาง
“ท่านพี่อาบเมื่อก่อนมื้อเย็นแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ หรือไม่ใช่ถ้าเช่นนั้นท่านพี่อาบก่อนเถิดข้าจะออกไปรอด้านนอกก่อน” ฮวาเซียงเซียงหาได้รู้ถึงความต้องการของเขาไม่ นางหันหลังกำลังจะเดินออกไปก็ต้องตกใจเมื่อมีมือแกร่งคว้าเอวคอดของนางแล้วดึงตัวนางเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
“จะอาบคนละรอบทำไมเล่าเรามาอาบด้วยกันจะได้ไม่เสียเวลาเจ้าว่าดีหรือไม่” หวังจงไม่รอให้นางเอ่ยคำใดอีก เขารีบก้มลงจูบนางอย่างอุกอาจตามแรงอารมณ์ที่เริ่มร้อนแรงขึ้นของเขา มือที่กอดเอวนางไว้เริ่มเคลื่อนไปดึงสายผูกเสื้อออกเสื้อตัวในที่ไร้สิ่งผูกยึดก็ตกลงบนพื้นห้อง เหลือเพียงเอี๊ยมสีแดงสดตัดกับผิวขาวผ่องของนาง ฮวาเซียงเซียงรู้สึกเย็นวาบก็รีบประท้วงด้วยการดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขา
“ท่านพี่อย่าเจ้าค่ะ มันน่าอายยิ่งนัก” นางรีบเอ่ยขึ้นหลังจากเป็นอิสระจากริมฝีปากของเขา
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>