ผู้ถูกเลือกให้ถูกรัก

อกหักเพียงครั้งแต่คงไม่ตาย แต่หากถูกคนรักทำร้ายด้วยเรื่องเดิมซ้ำๆ ก็ยากเกินจะทนไหว

เตมินทร์หนีอดีตที่บอบช้ำหลังล่มงานหมั้นจากเมืองหลวงมาไกลถึงเเมืองเล็กๆ ที่มีทะเลสาบชื่อดังทางภาคเหนือ
ตามคำแนะนำของเพื่อนสนิทสมัยมหาวิทยาลัยที่อนุญาตให้เขามาพักใจที่บ้านพักตากอากาศของตน ทุกอย่างเกือบจะดีอยู่แล้วถ้าหากว่าเป็นคนเป็นเจ้าของบ้านอยู่เป็นเพื่อนเขาด้วย ไม่ได้ปล่อยบ้านทิ้งร้างไว้ แล้วปล่อยให้เขาใช้ชีวิตเพียงลำพัง

แต่เรื่องนั้นให้ได้ทำให้โดยเตมินทร์มีปัญหาหรอก ที่เขามีปัญหาคือมนุษย์ป้าข้างบ้านที่ชอบเกณฑ์หนุ่มๆ มาจัดตั้งบาร์โฮสต์ขนาดย่อม ดื่มกินกันไม่เว้นวันมากกว่า เขาไม่อาจจะมีปัญหาใหญ่โตกับเพื่อนบ้านให้เพื่อนตนเองเดือดร้อนหรอก

ถ้าหากว่ามนุษย์ป้าไม่เมาพูดไม่รู้เรื่องมาโวยวายอยู่หน้าบ้านเขาอย่างนั้นน่ะ

“เปิดบ้าน! บอกให้บอกไง! เอิ๊ก!”
เปิดก็แย่แล้ว ใครมันจะกล้าให้เขามา
“คุณเมามากแล้ว บ้านของคุณอยู่ข้างๆ ต่างหาก”
อุตส่าห์บอกไปดีๆ ก็แล้วยังจะไม่ฟัง แถมยังมีหน้ามาชี้หน้าเขา เถียงคอเป็นเอ็น
“บ้านของนายต่างหากที่อยู่ข้างๆ ตรงนี้มันบ้านของฉัน! มันคือรังนกยูง! เข้าใจไหมว่าเป็นรังนกยูงน่ะ!”
พร้อมกับรำแพนให้ดูเป็นการใหญ่

นกยูงอะไร นกแสกสิไม่ว่า!

แทนที่จะได้พักใจให้โล่งหัว กลายเป็นว่าต้องมาปวดหัวกับผู้หญิงที่พูดไม่รู้เรื่องทุกครั้งที่เมาไม่เว้นวันอีก

เพื่อนบ้านอย่างนี้น่าเอาขี้หมาไปปาบ้านชะมัดเลย!