พิศวาสรักจอมราชันย์

เพราะคำทำนายจากโหรหลวง ทำให้เจ้าชายรามิลต้องละทิ้งยศศักดิ์และเดินทางรอนแรมไปไกล ต้องละทิ้งหัวใจไว้เบื้องหลังอย่างเจ็บปวด แต่สุดท้ายโชคชะตาก็นำพานิสรีน แม่ดอกกุหลาบขาวมาให้เขา แล้วมีหรือที่เจ้าชายไร้บัลลังก์อย่างเขาจะไม่ไขว่คว้าไว้ ในเมื่อเธอคือความสุขเดียวที่เขาต้องการ
‘เขาจูบเธอ ไม่ใช่สิ เขาจูบนิน...เขาจูบนิน!’
พอถอนจุมพิตออกมาแล้ว รามิลก็ต้องยิ้มขันกับปฏิกิริยาของหญิงสาวจึงอดถามไม่ได้
“เป็นอะไรไป”
“ทะ...ทำไม...ทำไมทำแบบนี้” หลังจากได้สติเธอก็เอ่ยถามออกไป
“ทำไมล่ะ ทำไม่ได้เหรอ” เขาย้อนถามกลับยิ้มๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะออกมาให้สุดเสียงแทบแย่
‘เฮ้อ...เขานี่ถ้าจะบ้าไปแล้วถึงได้ชอบแกล้งคนที่ตัวเองรักนัก แต่แหม...หน้าตาตอนนี้ของเธอมันน่าขันและน่ารักเหลือเกินนี่นา ใครจะอดใจไหว’
“ก็...ก็ผม...เป็นผู้ชาย”
“จริงด้วยสินายเป็นผู้ชาย”
รามิลแสร้งทำหน้าเครียด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแป้นใส่ดวงตาคู่หวาน พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส
“สงสัยฉันคงจะชอบนายเข้าแล้วล่ะนิน”
“ฮ้า! ล้อเล่นใช่ไหม” เธอถามกลับเสียงหลง ดวงตานั้นเบิกกว้างราวกับเห็นผี “ผมเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายทั้งแท่งเลย” เธอย้ำให้เขานึกถึงความจริงที่เป็นอยู่
“ฉันรู้ แต่ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้นี่นา เฮ้อ...ฉันคงหลงรักผู้ชายเข้าให้แล้วล่ะ”