ผู้หมวดเมียผู้กอง

"คุณน้อยใจมั้ยคะที่ฉันไม่ค่อยพูดแบบนั้นกับคุณเลย ไอ้ที่หวานๆ น่ะ"

เขาส่ายหน้าเบาๆ "ผมรู้ว่ามันแปลกๆ สำหรับคุณ ก็เรามันทหาร ติดนิสัยพูดห้วนๆ สั้นๆ เอาสาระเป็นหลัก เอาหลักการขึ้นนำ ส่วนความรู้สึกกดเอาไว้ข้างล่าง เอาเป็นว่า...ผมเข้าใจคุณ ไม่น้อยใจหรอก"

"แต่คุณก็เป็นทหาร ไม่เห็นเป็นอย่างที่พูดเลย"

"เพราะว่าผมก็เป็นหมอด้วยไงล่ะสา ผมถึงตระหนักดีว่าชีวิตนี้มันสั้น และผมคงจะเสียใจมากถ้าผมไม่ได้บอกสิ่งที่อยู่ในใจผมให้คุณรู้ก่อนที่อะไรๆ มันจะไม่ทันการณ์" 

สาธินียื่นมือออกไปกดทาบริมฝีปากเขา หล่อนเข้าใจแล้ว เข้าใจอย่างลึกซึ้งจนถึงกับน้ำตาซึม หล่อนเกลียดความรู้สึกอ่อนไหวอย่างนี้ที่สุด เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยจะเป็น เพิ่งมาเป็นเอาตอนท้องนี่เอง แต่เขาก็ช่วยเงยหน้าจูบซับเอาไว้ให้ก่อนที่มันจะไหลลงมาอาบแก้ม

"เข้าใจแล้วชล ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ ฉัน...รักคุณนะชล" หล่อนเงยหน้ามองสบตาเขาขณะพูดย้ำติดต่อกันถึงสามครั้ง

ชนาธิปยิ้มกว้างจนเห็นฟัน เขามีความสุขมากจนอดส่งเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้จริงๆ เขาขยับนั่งอ้าขากว้างเหยียดขาชันเข่าดึงให้หล่อนเอนหลังมาพิงอกและอยู่ในอ้อมกอด จัดให้หล่อนเอียงหัวมานอนพิงต้นแขนข้างหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจูบเรือนผมสั้นที่ยังชื้นอยู่เล็กน้อย

"คุณพูดแล้วทำให้ผมคิดเตลิดนะสา" 

เมื่อหล่อนเหลือบตามองก็เห็นว่าเขาก็เริ่มจะเลิ่กลั่ก หล่อนพอจะเดาได้และไม่คิดจะต่อว่าหรือตำหนิอะไร กลับเชิดคางขึ้นไปจูบปลายคางเขา "ไม่ต้องคิดแล้ว...ทำเลย"

"สา?" เขาเลิกคิ้วสบตามองตอบหล่อน

"ไม่รู้ทำไมช่วงนี้เวลานึกถึงคุณขึ้นมาทีไรแล้วฉันก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวเลย"

"คุณกำลังต้องการผม?"

"อ๋อ เป็นแบบนั้นเองเหรอคะ...หมอ" 

***เนื้อหาทั้งหมดเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งไม่เกี่ยวข้องกับตำแหน่งและระบบต่างๆ ในชีวิตจริงใดๆ ทั้งสิ้น***