สงสัยโลกไม่อยากให้เรารักกัน

คัคนางค์ นางรำสาวสวยที่ไม่ว่าใครได้เจอหญิงสาวออกท่วงท่ารำก็ไม่อาจจะถอนสายตาออกได้ หากแต่ก็มีอยู่หนึ่งคนที่ไม่แม้จะชายตามองนางรำคนสวยเลยแม้แต่น้อยอย่าง หม่อมเจ้าเพชรน้ำผึ้ง วรเดช
แต่เหมือนฟ้าจะเล่นตลกแทนที่คนที่ได้พบจะหลงใหลเหมือนคนอื่นๆ หากแต่กลับเป็นตัวเธอเองที่ไปหลงรัก...
ทว่าความรักของเธอมันเหมือนการเดินบนเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบกัน จนกระทั่งได้รับข้อเสนอของพระองค์ชายผู้เป็นพระบิดาของหม่อมเจ้าหญิงเอง
"ถวายตัวเป็นห้ามในฉันได้หรือไม่"
ห้ามหรือนางห้าม คือคำที่มีไว้ใช้เรียกขานภรรยาเจ้า ภรรยาที่ไม่ใช่สะใภ้หลวง หรือที่เรียกง่ายแสนง่ายตามภาษาของสามัญชนเลยก็คือ นางบำเรอ
เธออยากจะปฏิเสธไป เพราะมันไม่มีใครหรอกที่อยากจะเข้าไปอยู่ในสถานะนั้น หากแต่มันคือหนทางเดียวที่ทำให้เธอได้เข้าใกล้คนที่เธอเอาแต่เฝ้าละเมอถึง
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่แสนจะบิดเบี้ยว

*****

"จบธุระจากวังวรเดช หม่อมฉันก็มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น"
"หึ เธอว่าที่มาที่นี่ก็เพราะธุระอย่างนั้นเหรอ ธุระของเธอคือการเข้ามาเป็นห้ามอย่างนั้นหรือนาง"
"ไม่ใช่พคะ" คัคนางค์ปฏิเสธ "ธุระของหม่อมฉันไม่ใช่การเข้ามาเป็นห้าม... และพอทำธุระเสร็จหม่อมฉันก็กราบทูลลาขอกลับ ณ ตอนนั้นหม่อมฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นห้ามของใคร"
"..."
"แต่ถ้าหากว่าฝ่าบาทมีพระประสงค์จะให้หม่อมฉันถวายขาด หม่อมฉันก็จะแต่งพานธูปเทียนแพคลานเข่าเข้ามาถวายขาด... กับฝ่าบาทเอง"