หวนใจคืนรัก

บวรเทพ
เธอคือคนที่เขาเคยรักมาก
และเธอก็เป็นคนที่เคยทำให้เขาเจ็บมากเช่นกัน

นีรนุช
เธอรักเขามาก แต่เธอมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้จำใจต้องหนีเขาไป

คำโปรย
" นุชเจ็บค่ะ พี่ปล่อยนุชเถอะ " ใบหน้าบิดเบี้ยวขอร้อง เงยหน้าสบตากับดวงตาคมกริบที่ตอนนี้เต็มไปด้วยประกายความเกลียดชังและสมเพช

" เลิกเรียกผมว่าพี่ซักทีฟังแล้วสะอิดสะเอียน เราสองคนไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น " เขากดเสียงต่ำรอดไรฟัง แววตาชิงชังมีประกายวาวโรจน์ขึ้นละลอกแล้วระลอกเล่า

" ขอโทษค่ะ ต่อไปนุชจะเจียมตัว คุณบวรปล่อยนุชเถอะนะคะ " นีรนุชพยายามบิดข้อมือเรียวออกจากการมือหนาที่ยึดเธอไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก ดวงตาคู่สวยสั่นระริก แน่นในอกเมื่อสบตากับแววตาที่เย้ยหยันเธอตลอดเวลา

" ทำไม รังเกียจหรอ มากกว่านี้เราก็เคยมาแล้ว ผมเคยสัมผัสร่างกายของคุณแทบทุกส่วนยกเว้น... " บวรเทพถามออกไปด้วยความรู้สึกขัดใจที่คนตรงหน้าทำท่าไม่พอใจที่เขาแตะต้องตัวเธอ ก่อนจะไล่สายตาลงต่ำไปยังส่วนต้องห้ามของผู้หญิง

" ..... " ใช่ เมื่อก่อนเธอกับเขารักกันมาก เป็นธรรมดาที่จะแสดงความรักด้วยการสัมผัส แม้จะยังไม่ถึงขั้นได้เสียกัน แต่ในตอนนี้สถานะของเธอกับเขานั้นเปลี่ยนไปแล้วและที่สำคัญคือ ' เขาแต่งงานและมีครอบครัวไปเเล้ว '

" โอ๊ย! คุณบวรคะ นุชเจ็บ " สบตากันอยู่นาน นีรนุชมีความรู้สึกว่าในแววตาเกลียดชังคู่นั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง ก่อนจะเธอจะร้องออกมาเสียงหลงเมื่อเขาบีบข้อมือเธอแรงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไม่ปราณี

พรึ่บ!!
" มันคงไม่เจ็บเท่าความรู้สึกของผมเมื่อสิบห้าปีก่อนหรอก " เขาปล่อยมือของเธอ ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ตนเองฝังใจมาโดยตลอด ซึ่งนีรนุชเองก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะเอ่ยความหลังออกมา