หนุ่มบ้านไร่กับยัยเพื่อนเก่า

สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ

"รอให้ฝนหยุดตกก่อนค่อยโทรบอกพี่ชามารับ"
สุดารัตน์พูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับลูบหัวน้องก้องไปด้วย

เปรี้ยง!!!

สุดารันต์กับน้องก้องกอดกันกลมเพราะตกใจเสียงฟ้าร้อง

"คงไม่ได้กลับเเล้วครับวันนี้น้องก้องต้องนอนกับปะป๊านะครับ"
ธีรกรเดินเข้ามานั่งข้างน้องก้องเขาได้ยินสองเเม่ลูกคุยกันว่าจะกลับบ้านยังไง

"เย้ผมจะได้นอนกับปะป๊า"
น้องก้องได้ยินเเบบนั้นก็คลายอ้อมกอดจากสุดารัตน์เเละร้องออกมาอย่างดีใจที่จะได้นอนกับธีรกร

"อะไรจะดีใจขนาดนั้น"
สุดารัตน์พูดกับตัวเองเบา ๆ

"เราจะไม่นอนที่นี่นะน้องก้องสักพักฝนก็หยุดตกเเล้ว"
เธอไม่อยากอยู่ที่นี่กับนายกรเลยถ้าเป็นน้องกายนะเธออยู่ที่นี่จนถึงเช้ายังได้เลย

"ถ้าเธออยากกลับนักก็ไปเลยสิผมให้กุญเเจรถคุณเเล้วเเต่เธอต้องกลับไปคนเดียวนะ"
ธีรกรบอกเธออีกครั้งด้วยความโมโหพูดอยู่นั้นเเหละว่าจะกลับก็ไม่เห็นกลับสักที

"เออ!กลับเเน่ถ้าฝนมันหยุดนะ"
สุดารัตน์พูดเสียงดังใส่ธีรกร

'ป่านนี้พ่อกับยัยชากลับถึงบ้านเเล้วมั้ง'
น้องก้องนั่งฟังทั้งสองคนเถียงกัน

"ทำไมป๊ากับม๊าชอบเถียงกันครับ"
น้องก้องเอ่ยถามทั้งสองคนขึ้นมาเพราะเวลาป๊ากับม๊าเจอกันที่ไรชอบพูดจาเสียงดังไม่ก็เถียงกัน

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะน้องก้องต้องเรียกว่า.."
สุดารัตน์กำลังคิดว่าจะพูด
ยังไงดีเเต่นายกรก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

"เรียกว่ารักกันเลยชอบเถียงเเบบนี้ครับ"
ธีรกรพูดเเล้วก็ยักคิ้วให้สุดารัตน์ที่เขาพูดเเบบนี้เพื่อให้น้องก้องจำสิ่งที่เขาพูดเเละเขาก็อยากเเกล้งยัยนี่ด้วย

"รักกันเหรอ"
น้องก้องพูดออกมาเสียงใส

"นี่นาย!จะพูดเเบบนี้ทำไมเดี๋ยวน้องก้องก็เอาไปจำเเล้วก็พูดหรอกว่าเรา..เออ.ชังมันเถอะ"
สุดารัตน์หันไปต่อว่านายกรที่ไปสอนน้องก้องเเบบผิดๆเเบบนั้นเดี๋ยวน้องก้องจำเเล้วเอาไปพูดว่าเธอกับเขานั้นรักกันน้องก้องยิ่งความจำดีอยู่

"ปะป๊ากับมะม๊ารักกันเหรอครับ"
น้องก้องถามขึ้นอย่างสงสัยว่าตัวเองพูดถูกไหม

"ไม่ใช่ครับ"
สุดารัตน์พูดมาทันทีที่น้องก้องถามจบ

"ใช่ครับ"
ธีรดาพูดยิ้มๆ

"ไม่ใช่"

"ใช่"

"ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!"

"เอ่อ ๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่"
น้องก้องนั่งฟังทั้งสองคนพูดกันไปกันมาไม่มีใครยอมใครเลย

18:00

"คุณไปทำกับข้าวมาน้องก้องหิวเเล้วใช่ไหมครับ"
บอกกับสุดารัตน์เสร็จก็หันไปพูดกับน้องก้องยิ้ม ๆ

"ใช่ครับ"

'เข้ากันดีจังเลยนะฉันรู้ทันหรอกยะ'

"นายนั้นเเหละหิวไม่ใช่น้องก้องถ้าอยากกินก็ไม่ทำเองสิฉันไม่ใช่เเม่ครัวของคุณ"

"อะไรน้องก้องหิวข้าวเธอก็ไปทำสิ"
ธีรกรไม่ยอมรับว่าตัวเองหิวข้าว

"ฉันไม่ทำ!ฉันกับน้องเป็นเเขกนายก็ควรไปทำอาหารมาใหฉันกับลูกกินสิ"

"ห๊ะ!คุณเป็นเเขกเหรอผมพึ่งรู้นะเนี่ยหน้าคุณก็ไม่เหมือนเเขกนิ"
ธีรกรแกล้งทำท่าตกใจเเละพูดออกยิ้ม ๆ ที่ได้เเหย่เธอเล่น

"นี่นายเข้าใจคำว่าเเขกไหม ฉันหมายถึงว่าฉันเป็นเเขกของนายต่างหากละ"
สุดารัตน์ว่าขึ้นอย่างโมโหที่นายกรว่าเธอกับน้องก้องเป็นคนเเขก

"เหรอคุณเเต่คุณไม่ใช่เเขกของผม คุณมาหลบฝนบ้านผมต่างหาก"

"เออ!ฉันไปทำให้ก็ได้"
ตอนนี้สุดารัตน์เริ่มหิวข้าวเเล้วเธอหิวข้าวหรอกนะถึงยอมไปทำให้
ธีรกรที่ได้ยินก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ