ข้าไม่ได้อยากทำท่านหญิงเลย (เล่ม ๒)

หากถามถึงสตรีที่บุรุษทุกผู้นามใฝ่ฝันในแคว้นแห่งนี้ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากซูเมิ่งเถา
นางไม่เพียงเป็นโฉมสะคราญอันดับหนึ่งในแผ่นดินที่เติบโตมาอย่างเพียบพร้อมทุกอย่าง… รูปลักษณ์อันงดงามหยาดเยิ้มประหนึ่งดวงจันทร์อันกระจ่าง การศึกษาที่ไม่น้อยหน้าใคร เป็นถึงพระธิดาเพียงคนเดียวของท่านอ๋อง นิสัยใจคอแช่มช้อยนุ่มนวลปานเดินออกมาจากภาพฝัน
และนางก็คงเป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงของเขา
หลงหลัวเทียนไม่เคยคิดคว้าซูเมิ่งเถามาครอบครอง
บุรุษเช่นเขาหรือจะมีอะไรคู่ควรกับนาง แท้จริงให้เขาเกิดเป็นรองเท้ายังต่ำต้อยเกินกว่าให้นางเหยียบด้วยซ้ำไป หลงหลัวเทียนรู้สถานะตัวเองดีและไม่เคยคิดจะถึงดวงจันทร์มากองไว้กับพื้น ควรเป็นเขาที่แบกรับความทุกข์ทรมานแห่งรักข้างเดียวไว้ตราบวันสุดท้ายของชีวิต
นางไม่เคยรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเขา และก็ควรเป็นเช่นนี้ตลอดไป
หากคำทำนายของนักพรตผู้รู้อดีตปัจจุบันอนาคต ทำให้หลงหลัวเทียนต้องล้มทั้งยืน นั่นคืออีกไม่นานข้างหน้า ซูเมิ่งเถาผู้สูงส่งจะต้องตกเป็นทาส ถูกคนเลวทรามรุมกระทำชำเราจนตายอย่างอนาถ และวิธีแก้ไขมีเพียงวิธีเดียว นั่นคือนางต้องเสียความบริสุทธิ์ก่อนวันเกิดจะมาถึง
เขา… ผู้ไม่กล้าคาดหวังกระทั่งเป็นทาสรับใช้
แต่เขา… จำเป็นต้อง ‘ข่มขืน’ นาง

“ท่านหญิง นี่คือครั้งแรกของท่าน กระหม่อมสัญญาว่าจะทำเบา ๆ”
“ข้าขอร้องล่ะ อย่าทำข้าเลยนะ ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะไม่เอาเรื่องเจ้า” ซูเมิ่งเถาหวาดหวั่นลนลาน ที่ผ่านมาบิดามารดาอบรมสั่งสอนให้รักษาตัวไว้เพื่อเจ้าบ่าวในคืนเข้าหอ อารมณ์ทางเพศเป็นเรื่องที่สตรีไม่ควรให้ความสำคัญมาก แต่ความปั่นป่วนนี้คืออะไรกัน
ทั้งที่ควรรังเกียจและผลักไส แต่พอถูกลูบไล้สติก็คล้ายจะวูบไป ชายคนนี้รวบนางไว้ได้ด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างกลับถอดผ้าคลุมหน้าออก เผยใบหน้าหล่อคมเข้มกว่าทุกคนที่เคยเห็นมา ตาโต จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงระเรื่อหยักเป็นรูปปีกนก ดูดิบเถื่อนร้อนแรงด้วยหนวดเคราที่ขึ้นบาง ๆ
ซูเมิ่งเถาตะลึงงันกับความหล่อชั่วขณะหนึ่ง แต่แล้วเขากลับเอาผ้าคลุมพันรัดข้อมือสองข้างไว้กับเอวคอดกิ่ว ปลดเสื้อผ้าราคาแพงพอทำอะไรต่อมิอะไรได้โดยไม่ทำให้ขาด เพราะรู้ว่าฝ่ายหญิงต้องกลับวัง แล้วจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าสูญเสียพรหมจรรย์ให้เขาแล้ว