พลั้งใจให้นายมาเฟีย

“ถ้าหากตัดสินใจวิ่งหนีตั้งแต่ตอนนั้น ในวันนี้เธอคงไม่ต้องมาติดอยู่ในบ้านเดียวกันกับคนที่ไม่รู้จักมาก่อน มิหนำซ้ำเขายังเป็นมาเฟียหนุ่มที่มีอิทธิพลและเอาแต่ใจ ทำอะไรตามใจตัวเอง เรื่องราวและความสัมพันธ์มากมายจึงได้เริ่มต้นขึ้น …”

___________

"เป็นอะไรของนาย ฉันแค่จะกลับไปให้ป้าพรล้างให้จะได้ไม่ต้องเป็นภาระนายไง "

"เหอะ !ป้าพรหรือไอ้นั่น !มันเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะ " ร่างบางสั่นระริกด้วยความตกใจ นอกจากแววตาสีหน้า น้ำเสียงเขาเริ่มดูเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน นัยน์ตาแสดงออกถึงความโมโหหงุดหงิด ;โดยไม่มีเหตุผล

"นะ นายเป็นบ้าอะไร น้ำเสียงสั่นเครือ ;"เมาก็ไปนอน พูดอะไรก็หัดให้เกียรติกันบ้าง " เอวากำหมัดแน่น ความรู้สึกแล่นเข้ามาจุกที่คอ เมื่อโดนคำพูดชายหนุ่มทำร้ายจิตใจ ไม่ใช่เพราะเขาหรือไงให้เธอเข้ามาทำงาน ไม่ยอมให้เธอกลับไป

"อีกอย่างฉันจะใส่โชว์ใครมันก็เรื่องของฉัน ! จะไปนอนให้ใครเอามันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีสิทธิมาพูดดูถูกคนอื่นแบบนี้ จำไว้ด้วย"

"ทำไมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อฉันก็เคยเอามาแล้ว " 

"ไม่คิดเลยนะว่าคนอย่างนายจะเก็บเอาครั้งนั้นมานับ แค่ครั้งเดียว!" เธอพยายามเก็บซ่อนอารมณ์อ่อนไหวไว้ข้างในสุดขีดไม่อยากแสดงออกให้เขาเห็น จ้องมองเขากลับไปอย่างไม่ล่ะสายตาเช่นกันใจแข็งไว้นะยัยวา

แต่ทว่ายังไม่ทันที่ร่างบางจะหมุนตัวหันกลับออกไป

"ถ้าเดินออกไปฉันใล่เด็กนั้นออก "

"นายเป็นบ้าอะไรของนาย มีเหตุผลหน่อยดิว่ะ "

;"ก็ถ้าครั้งเดียวแล้วมันพูดไม่ได้ งั้นฉันจะเพิ่มรอบให้แล้วกัน !!" ร่างสูงเดินเข้าไปประชิดตัวเอวาจับแขนเรียวกระชากดึงเธอให้เข้าใกล้ตัวเอง รวมทั้งประจบริมฝีปากลงทาบทับริมฝีปากบางเอาไว้ บดขยี้จนเธอรู้สึกเจ็บไปหมด