พชรประดับมุก

เทมป์ พชร เด็กหนุ่มที่ต้องหาเงินรักษาแม่ที่ป่วยติดเชื้อ HIV และส่งตัวเองเรียน นิ่งเงียบไม่ยอมคน

ไม่มีเพื่อนตั้งแต่เด็ก อายุมากกว่าเพื่อนในห้องสองปี

"เพิร์ล..อยู่ให้ห่างเทมป์จะดีกับเพิร์ลกว่า"

*****

"คิดถึง คิดถึงที่สุดของดวงใจ"


*************

เพิร์ล พริตา ลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านผู้พิพากษาศาลอาญา เรียบร้อยน่ารักเป็นที่รักของเพื่อน ๆ

"ให้เทมป์ไว้โทรหาเพิร์ลนะ ถ้ามีโทรศัพท์แล้วอย่าลืมโทรหากัน เพิร์ลจะรอ"

******

"เพิร์ลรอเทมป์คนเดียวมาตลอด รอมาตั้งแต่แปดปีที่แล้ว

*************************************
“เทมป์เอง” เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ พริตาจึงมีโอกาสสังเกตเขาชัด ๆ ผิวที่เคยคล้ำแดดจากการทำงานหนักไม่หลงเหลือเค้าเดิมแม้สักนิด ใบหน้าผ่ายผอมไม่มีให้เห็นแล้ว ไม่เหลือเค้าโครงของพชรคนที่เธอรู้จัก
“หายไปไหนมา” ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้าเรียวก้มลงพร้อมกับหน้ำตาหยดเล็กร่วงหล่น
“ขอโทษที่ไม่ได้บอก” ตาคมอ่อนแสงลงเมื่อเห็นเธอร้องไห้ “ไม่ร้อง”
“เทมป์ไม่ติดต่อมาเลย” ดวงตาไหวระริกฉายชัดถึงความน้อยใจ “เพิร์ลรอเทมป์ อย่างไม่รู้จุดหมายเลยว่าต้องรอถึงวันไหน”
“ขอโทษ” พชรก้าวเข้าไปใกล้คนตัวเล็กยิ่งกว่าเดิม มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาให้พริตาโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน ไม่ชอบเลย ไม่ชอบเลยสักนิด
“เทมป์คะ!” พริตามองไปด้านหลังพชรเมื่อเขาเอี้ยวไหล่หันไปมอง ร่างบางในชุดเดรสสีกรมกำลังมองมายังเธอนิ่ง นี่หรือเปล่าที่ทำให้เขาไม่ติดต่อเธอเลย