เฮือนกู

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นพร้อม ๆ กับคำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ดวงตาขาวโพลนปราศจากลูกตาสีนิลจ้องมองหน้าหญิงวัยกลางคนในชุดขาวอย่างโกรธแค้น
ก้อนเนื้อที่ปูดโปนตามผิวกายค่อย ๆ เคลื่อนไหวไปตามตัว แขน ขา และลำคอ ราวกับว่ามีสัตว์เลื้อยคลานฝังตัวอยู่ตามร่างกายนั้น เสียงร้องยังคงดังผสมผสานกับเสียงท่องสวดอะไรสักอย่างจากหญิงในชุดขาวคนเดิม
คนหนึ่งท่องสวดพึมพำอยู่ในลำคอ คนหนึ่งกรีดร้องเสียงโหยหวนอย่างเจ็บปวดสองมือตะปบไปตามใบหน้าและลำตัว หน้าตาบูดเบี้ยวก่อนทิ้งตัวลงไปนอนดิ้นทุรนทุ¬ราย
ครู่หนึ่งร่างที่ร้องโหยหวนก็แน่นิ่งฟุบหน้าลงกับพื้น ทุกอย่างอยู่ในความสงบ เนื้อผิวกายที่ปูดโปนเมื่อครู่ค่อย ๆ กลับมาตึงเนียนเรียบเหมือนเดิม
“น้าทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้”
หญิงในชุดขาวลืมตาแล้วเอ่ยขึ้น
“หนูต้องทำยังไงต่อคะ ... แล้วพี่สาวหนูจะเป็นอะไรไหม”
กิ๊ฟถามขึ้นพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ ๆ ทำให้น้ำหนึ่ง มลและส้มขยับตามเข้ามา
“สิ่งที่พี่เอ็งโดนมามันค่อนข้างหนักอยู่ พรุ่งนี้พาไปทำบุญ รดน้ำมนต์ และลองคุยกับพระคุณเจ้าดูว่าจะทำยังไงได้บ้าง”
หญิงวัยกลางคนชี้แนะแนวทางให้ตามความสมควร