เมียแต่งไร้ทะเบียน

“อย่าลืมสถานะตัวเองว่าตัวเองเป็นแค่ลูกหนี้ของพ่อฉันเท่านั้น เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น แล้วอย่าคิดนะว่าจะมาเป็นเมียของฉัน"



"พ่ออุตส่าห์ฝากหนูเมลให้แกดูแลแทนพ่อ แต่ในเมื่อแกดูแลหนูเมลให้ดีไม่ได้ พ่อก็จะพาไปดูแลเอง และนับจากวันนี้เป็นต้นไป แกกับหนูเมลก็ไม่มีพันธะใดๆต่อกันอีก ซึ่งนั่นมันก็คือความต้องการของแกตั้งแต่แรกแล้วนี่"

"..." ปัถย์ก้มหน้านิ่งคิดไปถึงตอนแรกที่ไม่ว่าพ่อเขาจะพูดหรือบังคับยังไง เขาก็ไม่ยอมที่จะแต่งงานกับเมล และไม่จดทะเบียนสมรสเด็ดขาด แต่มาถึงตอนนี้ เขาอยากให้พ่อบังคับเขาอีกครั้ง

"ต่อไปนี้ พ่อจะไม่บังคับลูกอีกแล้ว ลูกจะรักใครชอบใคร จะแต่งงานหรือจดทะเบียนสมรสกับใคร พ่อก็ไม่ห้าม"






"พ่อกับแม่อย่าพาเมลไปจากที่นี่ได้ไหม ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลเมลเป็นอย่างดี จะไม่ให้เหมือนกับแปดเดือนที่ผ่านมา ผมสัญญา"

"แปดเดือนที่ผ่านมา ทำไมลูกถึงไม่คิดที่จะทำ แล้วพอมาวันนี้ พอหนูเมลจะออกไปจากที่นี่ ลูกก็คิดที่จะทำขึ้นมา"

"ผมไม่ได้เพิ่งจะคิดได้วันนี้ครับ แต่ผมคิดมาสักพักแล้ว"

"ต่อให้ลูกจะพูดยังไงแม่ก็ไม่เชื่อ ถ้าลูกยังเลือกที่จะอยู่กับแฟน..."

"...เราไปกันเถอะหนูเมล" พูดจบ พรพรรณก็จับมือหญิงสาวแล้วดึงออกไป แต่ทว่า...

หมับ!

มือหนาจับเข้าที่ข้อมือเรียวอีกครั้งแล้วดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดเอาไว้แน่นพลางรู้สึกใจหายเมื่อเธอจะไปจากเขา





"คุณปัถย์ ไม่ทำแบบนี้ได้ไหมคะ"

"ฉันจะทำ แล้วเธอก็ห้ามฉันไม่ได้ด้วย"

"ตอนนี้เราไม่มีพันธะอะไรต่อกันอีกแล้วนะคะ คุณปล่อยเมลไปเถอะค่ะ"

"ในเมื่อเราไม่มีพันธะต่อกัน งั้นฉันก็จะสร้างพันธะให้เธอ" พูดจบ มือหนาก็เลื่อนมาจับยังท่อนเอ็นยาวใหญ่พลางมืออีกข้างก็เกี่ยวกางเกงชั้นในของคนตัวเล็กออกจนเผยให้เห็นเนินสวาทขาวเนียนสวย ในขณะนั้นเองสองขาเรียวก็หุบเข้าหากันอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้สายตาคมที่จ้องมองมาได้เห็นดอกไม้งามของเธอ เมื่อเป็นเช่นนั้นมือใหญ่ก็เคลื่อนเข้าไปจับขาของเธอให้แยกออกจากกัน แต่เธอก็เกร็งขาเอาไว้แน่น ไม่ให้เขาได้เห็นส่วนสงวนของตัวเอง แต่แล้วแรงของคนตัวเล็กหรือจะสู้แรงคนตัวโตกว่าได้ เขาจับขาเธอให้อ้าออกจากกันกว้างขึ้น จนเห็นดอกไม้สีหวานสวยได้อย่างชัดเจน 

เขาไม่รอช้าที่จะส่งตัวตนเข้าไปในร่องสวาทของเธออย่างค่อยเป็นค่อยไป กลัวว่าเธอจะเจ็บ เพราะดูจากตาเปล่าแล้ว เขารู้ได้ทันทีว่าเธอยังไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน