เล่ห์รักจารชน

“ออกมาทำไม รู้ไหมมันอันตราย” เมื่อมั่นใจว่าเป็นคนที่คอยรบกวนป่วนหัวใจ ปืนในมือก็ตวัดกลับมาข้างหลัง ปลายปืนจ่ออกซ้ายตรงตำแหน่งของหัวใจพอดิบพอดี แต่ร่างสูงยังคงยืนนิ่งมองใบหน้าเรียวสวยที่เฝ้าคิดถึง แม้จะดึกดื่นแค่ไหน แต่แรงของความคิดถึงทำให้เขาต้องขับรถดั้นด้นมาทันทีที่ลงจากเครื่อง

“ถ้าผมเจ็บหรือตายแล้วทำให้คุณหายโกรธเกลียด ผมก็พร้อมจะยืนเป็นเป้านิ่งให้คุณยิงอยู่ตรงนี้”

“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ” เธอขู่ ภาคินยิ้มในเงาสลัว

“ผมบอกแล้วไงครับ ชีวิตผมเป็นของคุณ ถ้าลมหายใจสุดท้ายของผมหยุดเพราะมือคุณผมก็ยินดี”

เสียงทุ้มยังคงมั่นคงและเต็มไปด้วยความจริงใจอย่างเปิดเผย

“มาทำไมอีก ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” เธอถามในขณะที่ปืนยังจี้อยู่ที่อกกว้าง

“คุณห้ามผมได้ แต่ห้ามหัวใจผมไม่ได้”

“หัวใจหลอกลวง ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งหรอก กลับไปในที่ของคุณ ยังไงฉันก็ไม่ขายที่นี่ให้ใครทั้งนั้น” พูดจบร่างระหงก็เดินผ่านหน้าเขากลับเข้าไปในบ้าน แต่เท้าเรียวเดินไปได้เพียงสามก้าวก็ถูกโอบกอดจากด้านหลัง ใบหน้าคมเข้มเกยอยู่บนบ่าบาง

“ปล่อย ไม่งั้นฉันยิงคุณพรุนแน่” เธอบอกเสียงห้วนแต่หัวใจเต้นรัว