อสูรจำนนรัก (หนังสือเสียง)

เขาโกรธ...
เขาหมั่นไส้...
เคยคิดขึ้นมาบางครั้ง ถ้าไม่เป็นเพราะหล่อน
ชีวิตอิสระของเขาจะไม่ถูกบั่นทอน
หากพอรู้ว่ากำลังจะเสียหล่อนไปก็เหมือนมีใครมาปลิดหัวใจเขา
ออกจากขั้ว
เขาหมดความสงสัย ไร้ความคลางแคลง
แต่ความรู้สึกที่มาพร้อมกับการยอมรับความจริงจะทำให้เขายึด
หล่อนไว้ได้แน่หรือ?

<>

“เม้าเป็นอะไรจ๊ะ ไม่มีความสุขอย่างที่พี่มีหรอกหรือ”
เขาถามเสียงนุ่ม
“มีค่ะ มีมากจนเม้ากลัว”

“กลัวทำไมกัน
พี่ไม่ได้สัญญาหรอกเหรอว่าตลอดชีวิตที่เหลือของพี่จะทะ
นุถนอมเมียยอดรักในดวงใจคนนี้
ให้สมกับความรักที่เม้ามีให้พี่ตลอดมา
ว่าแล้วก็กลับเข้าบ้านกันดีกว่าพี่จะได้สาธิตให้รู้ชัดๆ
ว่าพี่รักน้องรักคนนี้มากแค่ไหน”
โมไนยถอนใจเกือบเป็นสะอื้น
เมื่อถูกจูบหนักหน่วงด้วยความรักที่สามีมีให้ท่วมท้น
หล่อนเชื่อว่าวกุลพลพูดจริง
ไม่คลางแคลงใจแม้แต่สักนิดเมื่อเขาบอกว่าที่ทำเป็นฉุน
ทำเป็นโกรธหล่อนในอดีตนั้น
ก็สืบเนื่องจากสัญชาตญาณเตือนเขา
ว่าสักวันเขาจะพ่ายแพ้แก่หล่อน
สูญเสียชีวิตอิสระไร้พันธะเพราะหล่อน
ไม่ใช่เพราะอะไรอื่นแต่เพราะเขารักหล่อน
เป็นความรักที่บ่มฝังอยู่ในหัวใจของเขามานาน
โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
บิดาของเขาพูดเอาไว้ถูกต้อง...
“มันยังโง่ ก็ปล่อยให้มันโง่ไปก่อนให้พอ มันไม่รู้หรอก
ว่าที่มันหมั่นไส้หนู ทำท่าว่าโกรธเกลียดเคียดแค้นนักหนา
แต่ดันไปคิดว่าเพราะโมโหที่ลุงกับป้ารักและเอ็นดูหนูมากกว่ามัน
ที่เป็นลูกแท้ๆ เพราะสัญชาตญาณรักอิสระที่มีในตัวมัน
เม้าของลุงต้องใจเย็นๆ ไม่นานนี้แหละ
ไอ้ลูกหัวรั้นของลุงมันจะได้คิด ได้สำนึกในความจริง
ว่าตลอดชีวิตของมันจะไม่มีผู้หญิงคนไหนมีความสำคัญต่อมัน
ที่มันรักมากไปกว่าหนู เป็นไม่ไม่มีอีกแล้ว
เวลานี้นี้มันยังสมองทึบ พอหายทึบและเริ่มมีสติคิดได้
มันจะรู้ว่ามันผูกพันอยู่กับหนูมากแค่ไหน”

หล่อนอยากย้อนเวลากลับได้...
ถ้าทำได้ หล่อนจะทำให้วกุลพลเกลียดชังหล่อน
ไม่ใช่ให้มารัก เพราะทุกครั้งที่นึกถึงอนาคต
นึกถึงความสัมพันธ์ที่มีจุดจบรอคอยอยู่ไม่ไกล
มันทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บปวดทรมานนัก
เพราะรู้ว่าในที่สุดแล้วคนที่ต้องโทมนัสตรอมตรมอย่างที่สุดจะไ
ม่ใช่หล่อน แต่จะเป็นวกุลพล