หัวปักหัวปำ

รักแรกที่เคยจากไป
กำลังจะกลับมาเป็นรักสุดท้ายของชีวิต
══════✮❁•°♛°•❁✮ ══════
“อ่ะน้ำ...”

อิทธิหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็ร้องยิ้มแก้มปริ รีบรับเอาขวดน้ำเย็นๆ ที่เธอส่งมาให้แล้วเปิดดื่มรวดเดียวหมดเลย “อร่อยจัง...ขออีกขวดได้ไหม...”

“บ้า”

“นี่อย่าเพิ่งไปสิ...เราไม่ได้คุยกันเกือบเดือนแล้วนะ วิวเอาแต่หลบหน้าพี่ตลอดเลย” เขาจับข้อมือเล็กเอาไว้ทันควันไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายหนีหน้าไปอีก

“ปล่อยนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเขาจะคิดยังไง” หญิงสาวพยายามขัดขืนดึงมือกลับ แต่เขาก็ยิ่งกำเอาไว้แน่นกว่าเดิม ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาด้วยความระแวงว่าหากมีคนเห็นเข้าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เสียเปล่าๆ ทุกวันนี้คนที่มาจับจ่ายซื้อของก็มีแต่พวกอยากรู้อยากเห็น บางทีก็มีความไถ่ถามเนียนๆ เหมือนหวังดีแต่จริงๆ แล้วก็แค่อยากเสือก เพื่อจะได้เอาไปกระจายข่าวจนเรื่องของเธอเป็นหัวข้อสนทนาอันดับต้นๆ ของหมู่บ้านอยู่แล้ว

ถ้ามีแฮทแท็กในกลุ่มโซเชียลของหมู่บ้าน รับรองว่าเธอต้องฮ็อตที่สุด

“ใครจะเห็นก็ชั่งเขาสิ...ดีเสียอีกจะได้รู้กันให้หมดเลยว่าเราเป็นอะไรกัน” คนพูดยิ้มทะเล้นไม่รู้สึกรู้สา เพราะอยากให้คนทั้งโลกรู้จนตัวสั่น ติดที่หญิงสาวไม่ยอมนี่แหละ ซึ่งเขาก็อยากเข้าใจอยู่หรอกแต่อย่าให้หมดความอดทนก็แล้วกัน...

“ไม่มีทาง...วิวจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด”

“วิวหมายถึงอะไรเหรอ...”

“ก็...” รู้อยู่แก่ใจก็ยังจะให้พูดอีก เธอกัดฟันแล้วขึงตาใส่คนที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์หน้าตาย

“ก็เรื่องที่เราเล่นจ้ำจี้กันใช่ไหม” แล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ อย่างถูกอกถูกใจ ยิ่งเห็นวายาโมโหขัดขืนก็ยิ่งไม่ยอมปล่อย ยื้อยึดฉุดดึงกันอยู่อย่างนั้น

“จ้ำจี้คืออะไรเหรอคะแม่...แอบไปเล่นกันเมื่อไหร่ไม่เคยเห็นบอกหนูเลย”

“เฮ้ย!” อิทธิถึงกับรีบปล่อยมือสาวเจ้าทันที สองคนทำหน้าเหลอหลาวางตัวไม่ถูก เมื่อเห็นเด็กหญิงยืนกะพริบตาปริบๆ ด้วยความสงสัย

“ริบบิ้น!!” หญิงสาวอ้าปากค้าง หายใจไม่ใคร่จะทั่วท้องแล้วรีบเข้าไปนั่งข้างๆ ลูกที่อยู่ๆ ก็โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ขอหนูเล่นด้วยสิคะ” พี่อิฐก็น่ากลัว แต่แม่ไม่เคยสอนให้เธอรู้จักเล่นจ้ำจี้บ้างเลยนี่ ถือดียังไงเขาถึงมาเล่นกับแม่เธอได้

“มา...มาเมื่อไหร่จ๊ะ เอ่อ...แม่ว่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะ”

“แต่หนูอยากเล่นจ้ำจี้ แม่สอนเล่นหน่อยค่ะ” สาวน้อยทำปากจู๋อย่างเอาแต่ใจ

“คือว่าวันนี้แม่ไม่ว่างจ้ะ...คืออย่างนี้นะริบบิ้น เราค่อยเล่นกันวันหลังนะลูก เข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ” ใจก็เต้นโครมคราม ไม่รู้จะอธิบายกับลูกยังไงดี เธอลนลานหมดแล้ว

ทางด้านอิทธิได้แต่ยืนเกาหัวอย่างไม่รู้จะช่วยอะไรได้บ้างเช่นกัน

“ไม่คุยด้วยแล้ว...งอนค่ะ หนูแค่อยากรู้เล่นจ้ำจี้เป็นยังไง เดี๋ยวให้ตากับยายสอนให้ก็ได้ค่ะ” ว่าแล้วก็หันหลังกลับวิ่งตัวลิ่วกลับไปที่ร้านเพื่อยายกับตาที่เพิ่งหยุดพักเบรคกินกาแฟ เธอก็เลยมาตามหาแม่นี่แหละ บังเอิญได้ยินสองคนคุยกันเรื่องเล่นจ้ำจี้

นึกโมโหนักว่าทำไมแม่ต้องให้ความสำคัญไปเล่นกับคนอื่นแต่ไม่ยอมเล่นกับเธอ

“ริบบิ้น! เดี๋ยวลูก รอแม่ก่อน!” วายาลุกพรึ่บหันไปมองอิทธิที่กำลังยิ้มแหยอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก่อนจะรีบตามลูกไป

“ตาขา ยายขา...สอนหนูเล่น! อื้อ!!” ยังไม่ทันพูดจบ แม่ก็คว้าตัวเธออุดปากเสียก่อนพลางยกขึ้นอุ้ม เด็กหญิงหันมองแม่แล้วทำตาปริบๆ

“เดี๋ยวแม่พาไปเล่นค่ะ ไปค่ะ ไปกัน...” เธอบอกลูกแล้วยิ้มแห้งๆ รีบอุ้มเดินไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนทันที โดยมีสายตาของแม่อิ่มกับพ่อแสงมองด้วยความงุนงง

อิทธิเดินมาในร้านด้วย แต่เขาเลยไปเปิดตู้แช่หยิบน้ำอัดลมมาเปิดดื่ม แล้วทำท่าจะควักเงินไปจ่ายให้สองตายาย

“พี่อิฐว่างแล้วมาเล่นจ้ำจี้ด้วยกันสิคะ แล้วก็ห้ามไปแอบเล่นกันสองคนกับแม่อีกนะ”

“...” ชายหนุ่มถึงกับสำลักน้ำโค๊กพรวด สองตายายมองหน้าเขาตาค้าง

สงสัยวันนี้เป็นวันดวงดับ...

“ริบบิ้นมันพูดอะไร จ้ำจี้อะไรกัน” พ่อแสงถามเสียงเข้ม

“ไม่...ไม่ทราบสิครับ คงไปเห็นในคลิปมาหรือเปล่า” อิทธิแก้เก้อ ท่าทางเลิ่กลั่กอย่างคนมีพิรุธแนบเนียน แล้วเขาก็รีบผละจากไปเมื่อส่งเงินให้แม่อิ่มแต่ท่านก็ทำมือปฏิเสธ บอกว่าให้เขาไปเถอะ...

สองตายายหันมองตากันอย่างขอคำปรึกษา

“แกคิดเหมือนฉันไหมบีหนึ่ง” พ่อแสงถามภรรยา

“ฉันว่าฉันก็คิดนะบีสอง...”