แผลกลางใจ

'ถูกฟันแล้วทิ้งคงตามตัวมันยากหน่อยนะ เผลอๆ ก็อาจจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก'

ประโยคนี้มนฤดีจำขึ้นใจ เมื่อตัดสินใจไปหาภคพลในวันนั้น นอกจากจะไม่ได้เจอเขาแล้ว ยังได้ยินคำพูดที่แทงใจดำทำให้เจ็บเจียนตายจากเพื่อนของเขาอีก

'ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าถูกฟันแล้วทิ้งน่ะ อ่อนต่อโลกอย่างเธอก็แพ้แบบนี้แหละ ใครเขาจริงจังกันวะ อย่างมากก็แค่เล่นสนุกกันเท่านั่น แต่ไอ้ภาคมันดันเล่นเธอนานไปหน่อย คิดไปไกลเลยล่ะสิ'

ประโยคแรกว่าเจ็บและ ประโยคต่อมาเหมือนหัวใจแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ เธอก็นึกว่าเขาจะจริงใจต่อกัน ที่แท้ก็แค่หลอกลวง

หลังจากวันนั้นที่มนฤดีตัดสินใจไปหาภคพลแล้วไม่ได้เจอเขา แต่วันนี้โชคเข้าข้างเธอนักที่บังเอิญได้เจอเขาอีกครั้ง ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องได้พูดคุยกันให้รู้เรื่อง เธอไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่เพื่อนเขาพูดแน่นอน ถ้าไม่ได้ยินจากปากของภคพล

'พี่ภาค มุกอยากคุยกับพี่ภาค ทำไมช่วงนี้พี่ภาคถึงหลบหน้ามุกล่ะคะ'

ความหวาดหวั่นก่อเกิดขึ้นมาในใจของมนฤดี ยิ่งเห็นเขาเงียบไม่ยอมพูดจาน้ำตาของเธอก็เอ่อคลอ ไม่จริงใช่หรือไม่ เขาไม่ได้เป็นเหมือนที่เพื่อนเขาพูดใช่หรือเปล่า

'สิ่งที่เพื่อนพี่พูดมันไม่ใช่ความจริงใช่ไหมคะ เขาแค่แกล้งมุกใช่ไหม' มนฤดีกำลังจะเอ่ยประโยคที่เพื่อนเขาเคยพูดออกมา แต่แล้วภคพลก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

'สิ่งที่เพื่อนพี่พูดเป็นความจริงทุกอย่าง พี่ไม่ได้คิดจะจริงจังกับมุก ก็แค่เล่นสนุกกับเพื่อนเท่านั้นเข้าใจหรือยัง เพราะแบบนี้พี่ถึงหลบหน้ามุก คนเรายังต้องเจออะไรอีกมากมุก ไม่มีใครเอาอนาคตทิ้งไว้แค่นี้หรอก มุกอ่อนต่อโลกเองไง ใครๆ เขาก็รู้หมดแหละว่ามันเป็นแค่เรื่องสนุก มีแค่มุกที่ไม่ยอมรับความจริง'

ในวันนั้นภคพลได้ยินทุกอย่างที่เพื่อนพูด เพราะยืนแอบฟังอยู่แถวนั้น เขาต้องการที่จะหลบหน้ามนฤดีเพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธออีกแล้ว สิ่งที่ทำไปก็แค่เล่นสนุกกับกลุ่มเพื่อนเท่านั้น ไม่มีใครคิดจะจริงจังหรอก

มนฤดีที่ได้ยินเช่นนั้นก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เขาแค่เล่นสนุก แต่สำหรับเธอมันไม่สนุกเลยสักนิด 'ถ้าไม่คิดจะรักแล้วมาหลอกกันทำไม'

'เธอมันโง่เองมุก'

***
"ในเมื่อฉันเป็นพ่อทำไมฉันจะยุ่งกับลูกไม่ได้"

"ก็คุณไม่มีสิทธิ์ไง ในเมื่อฉันลำบากเลี้ยงเขามาจนโต ฉันควรจะเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง"

"มันจะลำบากอะไรขนาดนั้นมุก"

ประโยคเมื่อครู่ที่ภคพลพูดออกมาทำให้มนฤดีเลือดขึ้นหน้า เขากล้าพูดประโยคเหล่านั้นออกมาได้อย่างไร ถ้าอยากจะรู้ว่ามันลำบากแค่ไหนเธอก็จะเล่าให้ฟังทั้งหมด เผื่อภคพลจะได้รับรู้ว่าที่ผ่านมาเธอต้องลำบากมากแค่ไหน เขาไม่เป็นเธอคงไม่มีวันเข้าใจ

"ลำบากมากขนาดไหนงั้นเหรอ" มนฤดีแค่นเสียงหัวเราะราวกับว่ากำลังเยาะเย้ยโชคชะตาตัวเอง จนป่านนี้แล้วภคพลยังคิดไม่ได้ "ฉันเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก ลำบากมาตั้งเท่าไหร่คุณรู้บ้างไหม ชีวิตฉันต้องพังก็เพราะคุณ คุณมองสิ่งที่ตัวเองทำเป็นแค่เรื่องสนุก แต่สำหรับฉันมันไม่สนุกสักนิด รู้บ้างไหมว่าหลังจากนั้นฉันต้องเจออะไรบ้าง ฉันท้องจนต้องดรอปเรียน ต้องแบกหน้าไปของานคนอื่นทำทั้งที่กำลังท้อง ต้องดิ้นรนทำงานหนักเพื่อเก็บเงินรอจนกว่าจะคลอด กว่าจะผ่านมาได้แต่ละวันมันเหนื่อยมากแค่ไหนรู้บ้างหรือเปล่า หลังจากคลอดเสร็จก็ต้องดิ้นรนส่งเสียตัวเองเรียนอีกรอบ ไหนจะต้องส่งเสียค่าเทอมให้ลูกอีก บ้านช่องพ่อแม่ก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมเยือนเพราะรู้สึกผิดที่เป็นลูกแย่ๆ เรียนจบก็ดิ้นรนหางานดีๆ ทำเพื่อจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ฉันดิ้นรนส่งเสียตัวเองเรียนมาสี่ปีไหนจะลูกที่เกิดมาอีก ต้องหยิบยืมเป็นหนี้เป็นสินจนทุกวันนี้ก็ยังใช้ไม่หมด กว่าจะมีงานทำกว่าจะลืมตาอ้าปากได้ต้องดิ้นรนหางานเป็นปี ทีนี้รับรู้หรือยังว่ามันลำบากแค่ไหน"