หย่าโง่งม

ข้าจะไม่ยอมเป็นคนหัวอ่อนที่โง่งมอีกต่อไป ข้าจะร้าย จะเลว จะเอาคืนพวกมันทุกคนให้เจ็บแสบที่สุด โดยเฉพาะสามีสารเลว!

------------

‘เถียนไต้หรง’ เติบโตมาราวกับคุณหนูที่มีบ่าวไพร่คอยรับใช้ไม่ขาด นางไม่ได้แข็งแรงแต่ก็ไม่ได้อ่อนแอ ที่ล้มเจ็บจนซูบผอมถึงเพียงนี้ก็เพราะตรอมใจที่สามีนำอนุภรรยาเข้ามาในเรือนถึงหกคน
ความรักที่นางมีให้ต่อสามีนั้นมากมายจนทำให้ความผิดหวังกัดกินหัวใจจนบอบช้ำ ไม่ยอมแตะข้าวปลาอาหาร เอาแต่นอนร้องไห้ฝังตัวเองอยู่ในห้องจนซูบซีด
หญิงสาวค่อยๆ หลับตาราวกับกำลังขุดคุ้ยภาพความทรงจำในสมอง ‘สามี’ งั้นเหรอ ชัดว่าสันดานเสีย เลวทรามยิ่งกว่าชาติหมา แล้วหน้าตาเล่าเป็นอย่างไร...
นางลืมตาขึ้น ก่อนจะทำหน้าพะอืดพะอม เมื่อภาพของสามีผุดขึ้นมาในห้วงแห่งความทรงจำ
ปะ...ปลากระโห้!
นี่มันคนหรือปลากระโห้กันแน่!
“ไอ้หน้าปลาตีน! ถ้าหล่อเหลาราวกับพระเอกในซีรีส์จีนข้าจะไม่ว่าอะไรสักคำ นี่หน้าตาเหมือนปลากระโห้ผสมกับปลาตีน แล้วยังเสือกเจ้าชู้ ทำให้ไต้หรงเสียใจอีกงั้นเหรอ ไอ้เวรนี่!”
นางก่นด่าออกมาด้วยความโกรธ สกิลการด่าระดับแม่ค้าขายข้าวมันไก่ข้างวัดไม่เป็นสองรองใคร ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึก
ใจเย็นนะอรินดา...
ต้องใจเย็นแล้วค่อยๆ คิด ค่อยๆ หาหนทางแก้ไข หากเป็นโลกที่นางจากมาก็แค่ฟ้องหย่า ฟ้องมือที่สาม มือที่สี่ มือที่ห้า ฟ้องอนุภรรยาทั้งหกคนเอาให้รวยเละจากการหย่าไปเลยก็ย่อมได้
แต่นี่คือโลกอีกใบ...
โลกที่หญิงสาวเป็นเพียงทรัพย์สมบัติชิ้นหนึ่ง เมื่อถือกำเนิดขึ้นหญิงสาวถือเป็นสิทธิ์ขาดของบิดามารดา เมื่อเติบโตออกเรือนถือเป็นสิทธิ์ขาดของสามี เมื่อแก่เฒ่าถือเป็นสิทธิ์ขาดของบุตร
เกิดเป็นผู้หญิงนั้นแสนรันทด ไม่สามารถมีสิทธิ์มีเสียงในร่างกาย ความคิด หัวใจของตนเองได้เลย
ดังนั้นนางจะทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้ เพราะนอกจากจะทำให้ทุกอย่างพังแล้วอาจถูกมองว่าวิปลาสเสียสติ จำต้องค่อยๆ วางแผนใช้เท้าเขี่ยไอ้ปลากระโห้ออกไปจากชีวิต เล่นงานเหล่าอนุภรรยาตัวแสบทั้งหก และที่สำคัญลาสบอสตัวฉกาจ...
‘แม่สามี!’