ความลับของนักประพันธ์

ไม่นาน ผมก็รู้สึกว่าตัวเองลอยขึ้นสู่ที่สูง ผมไม่ได้กลับไปที่บ้าน
ไม่ได้กลับไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ผมทำงานอยู่ ตอนนี้ผมมองเห็นเรือสำเภาที่กำลังจะจมด้วยแรงคลื่นยักษ์ ผู้คนร้องโหวกเหวก วิ่งพล่านอยู่บนเรือเหมือนหนูติดจั่น โดยรอบมีเพียงสีดำทะมึนมันวาวของท้องน้ำที่สะท้อนกับแสงไฟที่กำลังไหม้บนเรือ
ผมรู้ในทันทีว่าผู้ชายวัยไม่เกิน20คนนั้น คือผม ผมเคยมีชีวิตอยู่บนเรือลำนั้นเมื่อสองร้อยปีมาแล้ว ผมหนาวเหน็บ และเย็นจับใจ
“น่ากลัวเหลือเกิน” ผมหลับตาแน่น เหตุการณ์ที่น่าสะพรึงนี้ฆ่าชีวิตของผู้ชายคนนี้อย่างทรมาน ร่างจมลงก้นมหาสมุทร จิตสุดท้ายนั้นได้กลับไปที่บ้านไปหาครอบครัว แม่ของเขา และเมีย
“เจน” เขาเห็นหญิงสาว ในชุดผ้าพื้นเมือง นั่งร้องไห้กล่อมลูกในอ้อมแขน เขาไม่ได้กลับไปหา หล่อน สองร้อยปีก่อนเขาตายและทิ้งให้เมียและลูกต้องรอคอยมาตลอดชีวิต เขาตั้งใจว่าชาติใหม่เขาจะไม่มีวันทำให้ผู้หญิงคนนี้เสียใจ
แต่...เขาก็ยังทำพลาด
สถานที่ที่เขาคุ้นเคย แต่ต่างกาลเวลา ตัดสลับกันไปมา เหมือนภาพวีดีโอที่ถูกเร่งให้เดินหน้าและถอยหลัง เรื่อยๆอย่างที่ไม่มีการสิ้นสุด