EYES ON ME เพียงแค่เธอ

Contents warning: มีการกล่าวถึงการข่มขืน, ความรุนแรงในครอบครัว, ระบบโซตัสและอาการซึมเศร้า

**กดซื้อในเว็บหรือระบบแอนดรอยจะได้ราคาถูกกว่าใน ​iOS ค่ะ**

---------------------------------------

'วินธัย' เปรียบเหมือนความลับดำมืดที่ซุกซ่อนอยู่ในใจฉัน
เขาหายจากไปสองปีแล้วอยู่ๆ ก็กลับมาในฐานะ 'รุ่นน้อง' ร่วมสถาบัน
ดวงตาคู่นั้นสะท้อนห้วงอารมณ์อันเอ่อล้น เปี่ยมไปด้วยความต้องการและปรารถนาอย่างยิ่งยวด
ทั้งที่ฉันพยายามหนี แต่เขากลับยังไล่ตาม ยิ่งลี้เขายิ่งใกล้ จนในที่สุดก็ถูกพันธนาการไว้ใต้กรงเล็บของเขาอีกคราว

ทว่าเรื่องราวของเราไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น
เพราะความสัมพันธ์ของคนสองคน ไม่ได้มีเพียง 'เรา'

ครอบครัวของเขาไม่เคยยอมรับฉัน ต่อให้เผลอไผลหรือหวั่นไหว ฉันก็มองไม่เห็นอนาคตที่จะร่วมทาง
อีกทั้ง...
การจะยอมรับน้องชายของคนที่พยายามจะ 'ข่มขืน' ตัวเองน่ะ มันไม่ได้ง่ายดายเลย

-----------------------------------

“รู้สึกใช่ไหม”

เขาผละริมฝีปากออก แต่ปลายจมูกยังคงเกลี่ยอยู่ใกล้ๆ ดวงตาคู่นั้นทั้งโหยหาและเว้าวอน ฉันจึงเลื่อนมือไปโอบรอบคอของคนที่ช่วงนี้น่ารักเป็นพิเศษ

ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็นว่าเขาต้องอดทนแค่ไหน

แต่ฉันอยากค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ไม่ใช่เริ่มต้นด้วยการก้าวข้ามไปห้าขั้นแล้วก็ตกจากบันไดเหมือนครั้งก่อน

ฉันแค่อยากเริ่มต้น... ก้าวจากขั้นแรกไปกับเขาเท่านั้น

“อืม”

“ขอ... ได้ไหม”

ฉันยิ้ม “แพรขอขึ้นบ้างได้ไหมล่ะ”

ค่อยๆ เดินไปสู่ขั้นสอง สาม และสี่

วินหัวเราะ ดวงตาแพรวพราวน่าหมั่นไส้ “ได้ แต่ให้วินทำให้แพรก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเจ็บ”

“ก็ทำเบาๆ”

“คิดว่าเบาได้หรือไง”

นั่นสินะ...

ร่างกายเราร้อนซะขนาดนี้แล้ว

เขาอุ้มฉันไปนอนบนเตียง โยนผ้าห่มไปอีกทาง จากนั้นจึงถอดเสื้อออก เผยให้เห็นกล้ามท้องที่เรียงตัวสวย ลอนชัดกว่าเมื่อสองปีก่อน แสดงให้เห็นว่าเขามีวินัยมากเพียงใด

วินเป็นคนรูปร่างดี เขาเล่นทั้งดนตรีและกีฬา ประกอบกับใบหน้าที่หล่อเหลาทำให้เขานับเป็นหนึ่งในหนุ่มฮอตของโรงเรียน ยิ่งช่วง ม.ปลาย ที่เขาเริ่มร้าย ทำผิดกฎซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ยิ่งมีเสียงกรี๊ดว่าเขาเหมือนพระเอกแบดๆ ในนิยาย

อืม... ก็น่ากรี๊ดจริงๆ นั่นแหละ

“ที่รีบถอดเนี่ย ตั้งใจจะโชว์ให้ดูสินะ” ฉันเย้าเขา ลากมือแตะไปตามเนื้อแน่นหนั่น

“ชอบไหม” วินจับมือฉัน ชักพาสำรวจทั่วแผ่นอก จนกระทั่งมาถึงขอบกางเกงในอันหมิ่นเหม่ ฉันก็ยื่นปลายนิ้วแตะเบาๆ ตัวตนของเขาดุนดันผ่านผืนผ้า ขนาดของมันดูจะมากกว่าเมื่อสองปีก่อน

“ถ้าบอกว่าไม่ชอบ...”

“ถ้าไม่ชอบ... จะได้ชวนมาออกกำลังด้วยกันจนกว่าแพรจะชอบ” ฉันเลิกคิ้ว ถามกลับ “ก็แล้วถ้าชอบ...”

เขาก้มลงมาชิด สอดมือถอดเสื้อกล้ามของฉัน จากนั้นจึงเอ่ย “ก็จะชวนมาออกกำลังด้วยกันอยู่ดี”